Hoe het Werkelijk
Voelt om van Jezelf te Houden
12 Augustus 2016 / gepost op 4 December 2016 / Jamie
Varon
Wanneer
“zij” praten over Zelf-Liefde, vertellen ze je over badkuipen bij kaarslicht en
speciale afspraakjes die je voor jezelf onderneemt en nipjes van thee zittend achter
druilerige vensterbanken. Zij maken lieflijke geluiden zoals een bizarre
koortsdroom waar alles prachtig is.
Maar
Liefde is nooit die koortsdroom.
En
Zelf-Liefde wordt niet gewonnen door maanlicht of door zachte, weloverwogen
ademhalingen. Het is een pijnlijke, destructieve geboorte van het Nieuwe Zelf. Om
van jezelf te houden moet je eerst regelrecht kijken naar de dingen die je
tegengehouden hebben om van jezelf te houden. De dingen die je tegengehouden
hebben om van jezelf te houden zijn geen zachte bloesems van vreugde. Zij zijn
niet je favoriete herinneringen op herhaling. Zij zijn het slechtste van jou,
het slechtste van wat je over jezelf denkt, je slechtste
opvattingen/zienswijzen, je meest liefdeloze gedachten, je zelfverachting op display,
de geldige redenen dat je niet gemakkelijk en rustig van jezelf zou kunnen
houden zoals je dacht dat Liefde verondersteld was om te zijn.
Zelf-Liefde
is een afbraak van, en het zou kunnen dat je niet van de persoon houdt die
onder je beschermingen en ego’s en valse identiteiten ligt. En misschien is er
aan de andere zijde van je eigen Liefde een kwaadheid, omdat je nu alles ziet
dat je toegestaan hebt te gebeuren dat je niet verdiende. Je weet nu wat je
toegestaan hebt toen je niet beter wist.
Omdat
een deel van van jezelf houden het weten is van wat je verdient, en de
schaduwzijde van van jezelf te houden is het zien van het bewijs dat je
verzameld hebt aangaande hoe onwaardig jij van jezelf geloofde dat je was.
Er
is een na-liefde (post-love) en voor-liefde (pre-love), echter, zelfs in de
na-liefde moet je alles ontwarren van wat de voor-liefde zei dat oké was. Er is
ook een grimmigheid, omdat jij je verleden met nieuwe ogen bekijkt dat er niet van
houdt waar je vandaan komt. Je verleden is waar het onwaardige jij ronddwaalde.
Omdat,
voordat Zelf-Liefde een bevrijding wordt, het eerst een last is. Wel, daar is
de kwaadheid op wie jou armzalig behandelde toen je niet wist om voor een
betere behandeling te vragen. De kwaadheid op jezelf voor wat je toegestaan
hebt. Daar is het verliet voor de verloren tijd. Daar is de wurgende noodzakelijkheid
om mensen, dingen, ideeën eruit, eruit, eruit te duwen omdat er geen ruimte
voor hen is. Daar is de eenzaamheid en isolatie dat de groei van zelf
vergezeld. Daar zijn de nieuwe grenslijnen, het nieuwe bereik van het woord
nee, het openen van de ogen die liever gesloten zouden willen worden, en het
beangstigende besef dat Liefde niet synoniem is met vreugde. Het is synoniem
met groei.
En
groei is niet gelukzaligheid. Dat was het nooit. Het was een leugen die zei dat
Liefde een stralende witte tanden glimlach op stranden zou zijn.
Het
ultieme van Zelf-Liefde is geen eindeloze extase.
Het
is een hartbrekend proces van het ontdoen van het leven dat je ongeliefde zelf
opbouwde, steen na onwaardige steen.
Jamie
Varon
Vertaling:
Cobie de Haan - http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
About the Author
Jamie
Varon is a writer based out of Los Angeles. You can connect with her on Twitter, Instagram, and at her Facebook page.
Bij groei heb je gelijk. Bij zelfverwerkelijking begint een ander verhaal.
BeantwoordenVerwijderenLiefs.