Moira - Een Hemels Sprookje
(Deel 6)
Auteur - Lilian Gijsbers
Een Wolk van Licht
en Liefde
De
week erna besprak ze haar droom, aan de hand van het verslag dat ze gestuurd
had, met Pieter. Ze voelde weer de sensationele kracht van die belevenis, die
ze gemakshalve maar een droom had genoemd. Pieter vertelde haar, dat het een
initiatie was die ze had gekregen. Een inwijding in de spiritualiteit. Een
moment waarop Moira verbinding had gelegd met haar ware spirituele aard en dat
was een bijzondere ervaring om te koesteren en met liefde te omringen. Moira
voelde zich trots. Wow, ze had een initiatie gehad. Wat het verder praktisch
betekende, wist ze niet, maar ze voelde wel dat het belangrijk was geweest.
Moira probeerde niet te denken aan de gevoelens van opwinding, die ze de vorige
keer ervaren had. Ze vertelde Pieter niet dat ze door het werken met de energie
een erotische onderstroom in haar lichaam voelde. Ze schaamde zich ervoor. Die
dag werkte Moira aan de teksten. Ze zat alleen in de stilteruimte van het
gebouw en ze werkte hard om een mooie tekst te maken. Er gebeurde weinig
verder, dus die avond ging Moira met een gerust hart naar huis. Ze had het
overleefd. Nog even en de opdracht was klaar en dan kon ze terug naar haar oude
leventje. Ze betrapte zichzelf erop, dat ze nog altijd de oude gedachte
vasthield, dat ze dit niet wilde. Ze moest alert zijn en niet telkens dat stemmetje volgen, maar juist de stem van haar
hart. Ze prentte zich nogmaals in, dat ze over voldoende moed en kracht
beschikte om op dit pad te blijven. Ze sprak de zin telkens opnieuw uit: “Ik
kan het.” Ze hoopte dat ze dit ook echt ooit volledig zou gaan geloven. Het was
moeilijk, een ware innerlijke strijd, om in twee werelden tegelijk te wandelen.
Toen ze wegliep, zag ze nog net, dat zich op het glazen deurtje van de haard
een figuur in rook had gevormd. Het had de vorm van een engel, heel duidelijk.
Een engel die door de zwartgeblakerde raampjes naar buiten keek. Het was
slechts een veeg stof, maar toch ontroerde het Moira. De engel had haar de hele
middag bijgestaan om haar de boodschap te willen geven: “Je doet het goed. Ga
zo door.” En net op dit moment dat ze zichzelf moed insprak, kwam het perfect
uit dat deze engel er was. “Haar ongeziene vrienden werden steeds meer
zichtbaar in de dagelijkse realiteit.” Zo overpeinsde Moira nog even. De rust
in de ruimte had haar goed gedaan. Ook hier had Pieter een prachtige energie in
de ruimte gebracht, die je van binnen vanzelf stil liet worden. Het was
waarschijnlijk de stilte geweest, die haar moedig had gestemd. Moira was blij,
ze had vandaag veel gedaan.
Moira’s hemelse
ervaring
Moira
voelde dat thuis ook de situatie veranderde. Er leek meer harmonie in het gezin
te komen. Ze voelde zich meer aangetrokken tot Sander en wilde vaker bij hem
zitten, hem knuffelen, maar ook de liefde met hem bedrijven. Het was alsof er
een vonk in haar was opgelaaid die uitgroeide tot een vlammend vuurtje. Het
contact met de kinderen ging ook veel soepeler en hierdoor kreeg ze plezier in
dingen die ze lange tijd niet had gedaan. Ze was er altijd al goed in om alles
wat leuk was uit te stellen tot ze klaar was met belangrijke dingen. Vandaag
koos Moira voor een dagje dierentuin en liet haar werk liggen. “Morgen werk ik
wel weer verder,” zei ze die ochtend, “met zulk mooi weer gaan we lekker naar
buiten.” Sander keek verbaasd. “Kan dat wel?” vroeg hij. “Natuurlijk lieverd.
Anders stel ik het toch niet voor? Kom we gaan. Het is leuk voor de kinderen en
ik heb er zelf ook zin in. En dan nemen we lekker een bakje koffie met
appeltaart erbij, dat heb ik al zo lang niet gegeten.” De dierentuin was leuk.
Julia en Sophie lachten vrolijk en onbezorgd. Het werd een geslaagde dag met
appeltaart als heerlijke afsluiting. De volgende dag had Moira duidelijk meer
energie om haar werk te doen. “Dat ik dit nooit eerder heb geprobeerd,” dacht
ze bij zichzelf. Haar innerlijke stem fluisterde als antwoord: “Datgene wat je
energie oplevert is dat wat je met plezier doet. Hoe meer dingen je doet vanuit
plezier, hoe meer energie je krijgt. Het betekent niet, dat je niks meer hoeft
te doen en op je luie stoel moet blijven hangen, maar het betekent dat je op
zoek moet gaan naar de dingen die je echt leuk vindt in het leven. Ook werk kan
leuk zijn, ook daaruit kun je energie halen. Je moet alleen eerst goed
begrijpen hoe belangrijk plezier is en het daarna zoveel mogelijk in je leven
toepassen.” Moira dacht na, “Waar werd ze eigenlijk blij van? Wist ze wel wat
haar energie gaf? Mediteren, dansen, lekker met vriendinnen op stap, met de
kinderen ravotten in de tuin of lekker knutselen als het regent, met Sander
leuke dingen doen en haar werk.” Ja. Ze wist wel degelijk wat ze leuk vond,
maar als ze heel eerlijk was, dan moest ze wel toegeven dat andere dingen soms de
overhand hadden gekregen. Leuke dingen doen met vriendinnen? Dat was wel een
jaar geleden. Met de kinderen ravotten of knutselen? Ze had geen idee wanneer
ze dat voor het laatst had gedaan. Het enige wat ze veel deed was werken en
mediteren, maar daarna voelde ze zich uitgeput. Wat deed ze toch allemaal met
haar tijd? Die werd helemaal niet logisch ingedeeld. Er waren meer
verplichtingen dan plezier, was haar conclusie. Die avond ging ze mediteren. Ze
wilde graag veranderen en meer plezier in haar leven toelaten. Ze wilde zich
ontwikkelen tot een krachtige vrouw, die de wereld iets zou nalaten waar veel
mensen plezier van hadden. Een boek wilde ze schrijven, en zichzelf
ontwikkelen. Ze wilde beter leren koken en de wereld bereizen. Ze wilde leven!
Een goede moeder, dat was ze al, maar ze zou wel graag meer tijd en energie aan
de kinderen willen besteden. In haar meditatie richtte zich op deze gedachten:
Positieve dingen die ze graag wilde bereiken. Ze sloot haar ogen en langzaam
begon de ondertussen zo kenmerkende visualisatie voor haar ogen. In haar
meditaties wandelde ze altijd een andere wereld in. Een wereld vol van beelden,
emoties en verbinding makend met....Ja, met wat? Verbinding met alles wat er
is. Zo moest Moira het wel uitleggen. Tijdens haar meditaties ging Moira altijd
op in een groter geheel. Ze voelde zich onderdeel van de zee en als druppel
verloor ze zichzelf in het vele water, waardoor ze zich omarmd en gedragen
voelde. Ze was alles en ze was niets. Ze was water en ze was de zee. Alles tegelijk,
en dat voelde groots en harmonieus. Vandaag voelde het echter anders. In de
verte kwam een wolk aan, Hij kwam steeds dichterbij. Moira voelde een sterke
energie, die ze heerlijk vond en tegelijkertijd ook een beetje beangstigend. De
wolk was wit aan de buitenkant en blauw in het midden. Vanuit het midden kwam
een figuur dichterbij. Het was een mooie, lichtgevende figuur. Het licht
straalde een innige liefde uit. Verbaasd zag Moira dat de figuur haar wenkte.
Moira was ineens klaarwakker: Ja, ze zat nog op haar meditatiekrukje. Ze voelde
haar benen en voeten. Ze was aanwezig en helder. Langzaam voelde ze dat ze
dichter naar het beeld liep. Het was alsof ze tegelijkertijd liep en op het
krukje zat. Alsof ze even twee werd, maar toch één bleef. Het was een
bijzondere gewaarwording. Ze stond op het randje van de wolk, aangemoedigd door
de liefdevolle, witte figuur. Ze hoorde een stem diep van binnen die zei dat ze
verder mocht lopen, waarna ze moedig in de wolk stapte. Opeens vielen al haar
pijntjes weg en voelde het licht om haar heen als een warme omhelzing. Ze
merkte dat haar gedachten werden uitgeschakeld en ze alleen nog maar kon
ervaren. Ze voelde zich gedragen en liet de prachtige kleuren op zich inwerken.
“Welkom in de hemel,” zei de lichtende figuur opeens. Moira durfde nog een
stapje te zetten, maar was ook erg bang dat ze nooit meer terug zou kunnen naar
de aarde en dat haar lichaam daar door Sander op dat krukje gevonden zou
worden. Toch liep ze mee en kwam steeds verder in de hemel. Er werd haar uitgelegd
dat ieder mens hier komt met een eigen persoonlijk beeld van de hemel. Op die
manier voelt het veilig voor die persoon en verloopt de overgang van leven naar
de dood als een natuurlijk proces. Jij ziet stralende kleuren en natuurlijke
objecten zoals je die van de aarde kent. Alleen is het hier sereen en bovenal
erg mooi van kleur. Je kunt hier meer kleuren zien, omdat de energie hier hoger
is. Het is de bedoeling dat de mensen, na hun dood, hier leren om deze
spirituele wereld op aarde te brengen in hun nieuwe leven dat ze krijgen. Op
die manier wordt de aarde steeds vredelievender en mooier. Dat is waar we
naartoe werken met elkaar. De hemel is een plek waar mensen kunnen leren hoe de
universele wetten werken. Waar mensen zich kunnen ontwikkelen en opladen na het
leven wat ze geleefd hebben. En wanneer ze voor zichzelf genoeg geleerd hebben,
beslissen ze meestal zelf om opnieuw op aarde geboren te worden. Moira geloofde
blindelings wat de figuur zei. Het was als een waarheid die niemand kon weerleggen.
Ze liep terug en nam stap voor stap afscheid van die prachtige hemel. Uit de
wolk stapte ze zo de kamer in waar ze zat te mediteren. Even later voelde ze
zich weer compleet en deed haar ogen open.
Deze
ervaring had haar diep geraakt. Een dankbaarheid kwam over haar heen. Deze
bijzondere ontmoeting en het bezoek dat ze mocht brengen aan dat bijzondere,
hemelse plekje. Ze voelde zich heel gelukkig.
De belevenissen
op de gulden middenweg
Al
haar meditatieve belevenissen beschreef ze in haar dagboek. Het werd voller en
voller. Ondertussen was ze al aan het vijfde dagboek begonnen en de woorden
bleven maar vloeien. Uren en uren kon Moira schrijven over haar bijzondere
ontdekkingen van de innerlijke wereld en deze hemelse ervaring. Wie had ooit
gedacht dat er zich zoveel afspeelde in een wereld die niemand leek te zien of
te ervaren. Moira sprak nooit uitgebreid over de dingen die ze zag, want ze had
het gevoel dat anderen haar niet zouden begrijpen. Ze zouden haar mooie
herinneringen besmeuren met opmerkingen die de schoonheid zouden wegwassen.
Nee, ze zou haar belevenissen voor zichzelf zou houden tot het moment dat ze
sterk genoeg was om ze naar buiten te brengen. Kleine flarden van wat ze
meemaakte deelde ze met haar geliefde, met Pieter en enkele anderen. Maar
wanneer ze zag dat het te onbegrijpelijk werd, dan hield ze stil. Het maakte
haar leven niet gemakkelijker. Ze leefde dus nog steeds een dubbelleven. Het
enige verschil was, dat haar geheime leven er nu gewoon mocht zijn. Voor
haarzelf tenminste. Soms vocht ze nog wel tegen de gevoelens en emoties die
haar innerlijke strijd in haar aanwakkerde, maar meestal liet ze het maar
gebeuren. Stiekem keek Moira elke dag uit naar meer van die prachtige,
spirituele ervaringen, die haar zouden sterken in haar diepe geloof. Want dat
was wat het gedaan had. Moira had een diep geloof, een hele hechte band en een
enorm vertrouwen gekregen in haar spirituele pad. Niets zou haar daar nog van
weghouden! Hoe lastig ze het soms ook vond om het pad te blijven lopen. Haar innerlijke
stem had haar verteld dat ze de gulden middenweg moest zoeken. De weg tussen de
emotie door. De weg die loopt over een flinterdunne scheidslijn die hemel en
aarde van elkaar scheidt, maar die alle dualiteit ook laat zijn. De dualiteit
is onmisbaar om de gulden middenweg, een prachtige weg vol diepe ervaringen, te
kunnen bewandelen. Moira vond het een prachtig concept. Een schitterende manier
om te leren. De voldoening wanneer je de weg tussen de dualiteit bewandelde,
die was zo groot en mooi. Daar wilde ze werkelijk alles voor doen. Hoe had ze
toch in zo’n korte tijd deze omslag kunnen maken? Was de werkelijke spirituele
ervaring nodig geweest om haar wakker te schudden? Maar ze had in haar leven
zoveel spirituele ervaringen gehad en die hadden haar niet bewuster gemaakt.
Nee ze moest ervan uitgaan dat zij het nu zelf was geweest. Dat zijzelf vanuit
een diepe overtuiging, had besloten om het innerlijk pad te blijven lopen. En
pas daarna was ze zich die mooie ervaringen gaan herinneren en kwamen er nieuwe
bij. Zij was het zélf die het bewust worden van de spirituele ervaringen altijd
had tegengehouden. Zij was bang geweest toen ze voor het eerst een reis door
het universum mocht maken. Ze had zich verstopt door te zeggen dat ze zou
meegaan als ze kinderen had. “Tja, en belofte maakt schuld.” Als ze niet zo
krachtig achter dit normen en waarde gezegde gestaan zou hebben, had ze nu ook
niet meegegaan. Dan had ze al die geweldige belevenissen allemaal gemist. Ze
was blij met haar doorzettingsvermogen, met haar lef en haar sterke wil. Met
die eigenschappen was ze zover gekomen. Één ding wist ze zeker: “Nu zou ze het
ook afmaken ook!”
Patronen
doorbreken
En
hoe doe je dat dan? Moira had al enkele dagen geen enkele verbinding gevoeld.
Waar was nu haar innerlijke stem? Hoe moest ze nu verder? Was ze het spoor
bijster? Het was toch allemaal moeilijker dan ze dacht. Even ging het goed en
dan werd ze overmoedig en tjoeps, weg was het pad. Dan duurde het weer een
poosje voor ze het terug kon vinden. In Moira groeide het besef hoe belangrijk
het was om alle menselijke beslommeringen tot een minimum te beperken. Dit
betekende niet dat je moest stilzitten en wachten, maar het betekende vooral,
dat je stress, zorgen, angst, boosheid, frustratie, pijn en verdriet tot een
minimum moest laten wegvallen. Het mag er wel zijn, maar je moet het onder ogen
gaan zien. Het stuk voor stuk aankijken, ontleden, laten bezinken en laten
wegvloeien. Het werd haar nieuwe mantra. Elke keer als ze iemand ontmoette die
haar een gevoel van irritatie opleverde, verdrietig maakte, boos of wat dan
ook, dan keek Moira eerst naar zichzelf. Wat in haar maakte dat ze zo
reageerde? Waarom kon ze niet door de pijn en het verdriet van die persoon
heenkijken en zien wat er zich werkelijk in deze mens afspeelde? Telkens merkte
ze, dat de gevoelens van andere mensen in haarzelf een gevoelige snaar raakten.
Een snaar van oud zeer, van onverwerkt verdriet of boosheid. Ze liet deze
emoties de vrije loop. Oude beelden kwamen boven. Van pesten op school. Van
vallen met een fietsje, van ruzie maken met de buurjongen. Alles kwam voorbij.
Langzaam, stapje voor stapje, werd alles wat passeerde opgeruimd: alsof Moira
haar oude zolderkamer aan het opruimen was. Steeds kwam ze weer oude spulletjes
tegen, die ze al lang vergeten was en steeds weer poetste ze de spulletjes, die
ze wilde bewaren om naar te kijken, op door het even aandacht te geven en
gooide ze weg wat ze niet kon gebruiken. Niks werd meer verstopt op de zolder.
Moira merkte dat ze een vaste methode ontwikkelde om oude emoties op te ruimen.
Wanneer er een ontmoeting was met iemand, die haar een heftige emotie liet
ervaren, dan bleef ze kalm en rustig. Ze probeerde zoveel mogelijk van de
situatie te onthouden. Thuis gekomen ging ze dan op bed liggen en zocht de
confrontatie met die persoon weer op in haar gevoel. Ze liet dan alle emoties
de vrije loop. Bijvoorbeeld die ene keer dat ze bij de bakker stond. Het was
druk. Het duurde lang en er waren 8 wachtenden voor haar. Net toen Moira aan de
beurt was, kwam er een grote auto aangereden met een wat arrogant ogende man
van begin 60. Een geslaagde, rijke man, te zien aan de grote auto die hij reed.
Deze man was blijkbaar gewend altijd zijn zin te krijgen, want hij kwam binnen
en bestelde gebak. Blijkbaar kwam het niet eens in deze man op, dat anderen al
lang op hun beurt stonden te wachten. En de dame achter de toonbank deed gelijk
wat de nieuwkomer vroeg. Moira zei er wat van, want ze was boos geworden. Ze
sprak de man aan: “Ik vind dit niet netjes, ik sta al meer dan 20 minuten te
wachten en jij komt aanrijden en bestelt gewoon, zonder te kijken of het je
beurt is.” De dame achter de kassa keek ongemakkelijk, maar ging door met het
inpakken van de bestelling. De man reageerde boos en kortaf: “De jeugd van tegenwoordig
heeft ook geen enkel respect meer.” Moira ontplofte bijna. Zij geen respect
hebben? Als er iemand respect had voor de ander, dan was het Moira wel. Deze
man sprak haar aan op gehoorzaamheid en onderdanigheid, dat was wat hij respect
vond. Maar voor je beurt gaan, dat vond Moira pas respectloos. Oud of jong, dit
hoorde je niet te doen. Toen Moira de dame achter de toonbank aankeek om haar
de kans te geven Moira alsnog voor te laten gaan, zag ze angst in de ogen van
de bediende. Moira was ontdaan, boos en gefrustreerd. Ze liep boos de winkel
uit en kwam er nooit meer terug. Thuisgekomen zocht Moira de rust op om in haar
herinnering te graven. Ze zocht de boosheid op, die bovenaan zat door de man
die haar respectloos had genoemd. Normaal zou ze zich verzetten tegen de
boosheid, of vluchten. Soms blokkeerde ze zelfs totaal, dit gevoel was niet
nieuw. Nu zag ze het patroon en besefte dat onder die boosheid verdriet zat. Ze
maakte contact met het verdriet, liet het er zijn en vroeg zich af waar dit
verdriet ooit in haar leven was ontstaan. Deze vraag aan haar diepste
binnenste, liet haar een situatie herbeleven op school toen ze klein was: “Er
werden groepjes gemaakt met de gymles. De twee beste sporters van de klas
mochten een team samenstellen en zij, zij werd nooit spontaan gekozen. Moira
schaamde zich, ze was zo intens verdrietig. De leraar op school deed dit bijna
elke week. En elke week werd Moira als laatste gekozen. Niemand begreep hoe
vernederend dit elke keer weer was. Waarom werd er niet meer gekeken naar een
vriendelijke manier van groepen samenstellen? Waarom werd ze nooit gekozen?
Moira was niet atletisch, dus dat speelde mee. Maar Moira was ook vaak bang,
voor hoogtes, voor harde schreeuwen, ze voelde zich gewoon niet thuis in een
grote, kille hal vol schreeuwende kinderen.” Moira stapte als het ware opnieuw
die sporthal in, alsof ze een droombeeld inliep, en troostte zichzelf als kind.
Tranen liepen nu over haar wangen, het oude zeer werd geheeld. Moira had
respect voor het kindje dat ze ooit was. Ze had zich toch sterk gehouden. Het
meisje dat Moira was geweest, lachte en voelde zich gehoord en gezien door
Moira’s bezoek. Hierdoor kon de herinnering worden losgelaten en Moira werd
langzaam wakker. De oude man in de winkel had haar in de drukte die er daar
heerste, een herinnering laten herbeleven aan de tijd van school die zwaar voor
Moira was geweest. Ze wist dit nu en voortaan kon Moira anders op een
dergelijke situatie reageren. Ze liet de oude Moira gaan, het gepijnigde kleine
meisje in haar. Ze vroeg een mooi licht te verschijnen en liet een deel van
zichzelf naar dat licht toelopen. Het nam de pijn en het verdriet met zich mee.
Zo kwam er opluchting, ruimte en acceptatie. Moira had het stukje in zichzelf
getransformeerd.
Door
de confrontatie aan te gaan met alles wat ze tegenkwam, werd de zolder van
herinneringen steeds leger. Moira was zo fanatiek, dat ze er uren en uren aan
besteedde. Elke dag weer. Maar wat was ze eigenlijk écht aan het doen? Ze zocht
hulp bij haar innerlijke stem en vroeg of ze iemand zou kunnen ontmoeten die
haar kon helpen. Die haar verhaal zou begrijpen en die het haar ook wilde
uitleggen. Ze wilde antwoorden. Ze wilde leren. Ze wilde weten. Haar stem
vertelde dat ze op zoek moest gaan naar iemand die haar gids kon vinden. Moira
zocht op internet en viel bijna van haar stoel toen ze de website zag, nadat ze
had ingetypt: contact zoeken met je gids. Ze kwam op een site waar ze een foto
zag van de wolk van licht en liefde, die zij op precies dezelfde wijze tijdens
de meditatie had gezien nog geen twee weken geleden. Toeval? Het kon bijna
niet. Maar voor haar was het duidelijk. Hem zou ze bezoeken: een medium.
Een ontdekking
Twee
weken later zat ze bij het medium. Moira voelde een lichte spanning en was
benieuwd wat deze ontmoeting haar zou brengen. Ze mocht naar binnen. Een grote
man met vrolijke ogen nodigde haar hartelijk uit. Ze vond hem direct aardig.
Hij
vroeg haar of ze een vraag had meegebracht. Maar Moira had geen vraag, want ze
kon toch niet zeggen dat ze een plaatje op internet had gezien waardoor het
voelde naar hem te zijn gestuurd? Dus zei ze maar dat ze eigenlijk benieuwd was
wat hij te melden had. Hij zei direct. “Ik voel het al. Heling. Je bent een
healer: iemand die genezende gaven heeft in zijn handen.” Moira keek de man
bevreemd aan. Wat zei hij daar nu? Hij vroeg haar, haar handen omhoog te
steken. “Voel je het?” zei hij uitnodigend. Moira voelde werkelijk iets uit
haar handen stralen. Een gewaarwording die ze nooit eerder had opgemerkt. Hij
ging verder. “Er is hier ook iemand voor je. Iemand die vaak bij je was in je
leven. Een geest. Het is een kleine dame, een beetje gezet en vriendelijk, maar
ook streng.” “Dat is mijn oma,” zei Moira, “ik heb haar nooit gekend, maar ze
is wel mijn hele leven bij me in de buurt geweest.” “Ah,” zei hij. “Je ziet dus
ook geesten? Dan ben je een healing medium.” Het duizelde Moira een beetje. Het
gesprek was erg interessant en boeiend. Vooral het moment, waarop ze vertelde
over de wolk die ze gezien had. Door zijn begrip voelde ze zich eindelijk
geborgen. Hier kon ze haar verhaal vertellen zonder afgewezen te worden. Ze kon
hier zijn wie ze was en werd gesteund en geholpen. Moira had een goede
beslissing genomen om hier te komen. Hij testte haar kunnen. Ze legde zelf contact
met haar gids en voor het eerst ontmoette ze de vrouw die haar begeleidde in
haar leven. Ze oefende met de energie die uit haar handen kon stromen. Er ging
een hele nieuwe wereld open voor Moira. Ze besloot dan ook direct om een
opleiding voor heling te doen. Nu wist ze het zeker. Dit wilde ze ontwikkelen.
Helende handen
vormen een weg naar grote diepten
Ze
gaf zich op voor de opleiding. De groep was groot. Moira had zich geprobeerd
voor te stellen bij wat voor soort mensen ze terecht zou komen. Rondkijkend in
de groep zag ze wel dat het hele diverse mensen waren. Vrouwen met felle
kleding en lange jurken. Mannen met strenge gezichten. Ze kon geen groep mensen
bedenken waar zoveel verschillende types in zouden zitten. Dat stelde haar
gerust. Ze kwam niet in een wereld vol zweverige mensen terecht, integendeel
zelfs. In de cursus zat ook veel inhoudelijke informatie. Moira leerde contact
te leggen met de spirituele wereld en te vragen om hulp bij het geven van een
helende behandeling. Ze voelde hoe de begeleider uit de spirituele wereld bij
haar kwam en haar als het ware omhelsde. Healing, zo werd haar al snel
duidelijk, is een vorm van teamwerk tussen mensen uit de fysieke wereld en
mensen uit de spirituele wereld. Hoe hechter dat team leert samenwerken, hoe
krachtiger de helende behandeling het werk kan doen. Moira voelde de energie
uit haar handen stromen en zag bij haar oefenpartner, tranen over haar wangen
rollen. Moira ervaarde de les als thuiskomen. Alsof ze nooit wat anders had
gedaan. Ook de mensen uit de spirituele wereld waarmee ze werkte, bleken oude
vrienden van haar te zijn. Het ging vanzelf en heel natuurlijk. Moira was
verbaasd over de vanzelfsprekendheid waarmee het allemaal gebeurde, want het
was haar allereerste keer dat ze werkte met healing. Er werd gelachen. Moira
voelde hoe de ongedwongen sfeer haar hielp om vertrouwen te krijgen in
zichzelf. De leraar vertelde over het aura en over de diverse energetische
lagen die we allemaal hebben. Hij legde uit dat mensen uit diverse lichamen
bestaan. Dat het fysieke lichaam wordt omhuld door een emotioneel lichaam, een
mentaal lichaam en de buitenste laag het spirituele lichaam is. Een helende
behandeling raakt al deze energetische lichamen aan en kan daardoor vaak
efficiënter werken, dan een behandeling die zich alleen richt op fysiek niveau,
op mentaal niveau of anderszins. Moira had de hele dag last van vlekjes voor
haar ogen. Ze besteedde er eerst weinig aandacht aan, maar op een gegeven
moment begon het haar te storen. Ze stak haar vinger op en vroeg waarom ze die
spikkeltjes zag. “Dat is een goede vraag” zei de leraar, “maar ik wil dat je
het antwoord in jezelf zoekt”. Moira bloosde. Ze wist het antwoord niet. “Neem
de tijd,” zei de leraar. “Ik kom zo bij je terug als ik alle andere vragen heb
beantwoord.” Moira sloot even haar ogen en voelde opeens de lichtjes dichterbij
komen. Ze omhulden haar helemaal en opeens stond ze in een andere wereld. Alles
had er meer kleur en meer diepte. Moira kon als een roofvogel zien, zowel links
als rechts van haar oogopslag kon ze verder kijken. Er kwam die stem in haar
naar boven, die haar vertelde dat ze sommige mensen uit de groep een cadeau
mocht geven. Toen de leraar haar vroeg of ze het antwoord wist, zei ze dan ook.
“Ja, ik begrijp het nu. Ik mag sommige mensen iets geven.” En voor ze het wist
zei de leraar: “Nou dan ga je gang. Neem de ruimte die je nodig hebt. Toe
maar.” Moira ging staan. Ze had geen idee wat er zou komen. Ze begon te rillen
over haar hele lichaam, alsof er een hele grote energiestroom door haar heen
kwam. Plots zag ze een grote bal in haar handen liggen. Een blauwe bal van
licht. Ze keek ernaar en voelde dat die bal voor de man aan de overkant bedoeld
was. Ze gooide de bal zachtjes naar die persoon en voelde dat het goed was. Er kwam
een nieuwe bal in haar handen. Ze voelde de kracht ervan en gaf de bal aan een
vrouw die vlakbij haar zat. Zo ging het door totdat ze een enorme lila/paarse
bal in haar handen zag liggen. Deze was voor de leraar bestemd, begreep ze. Ze
liep naar hem toe en bukte voorover. In een diepe buiging gaf ze hem de bal die
langzaam verdween in zijn enorme borstkas. Moira maakte als vanzelf een diepe
buiging met haar hoofd en haar handen voor haar borst als een heilige handeling
van dankbaarheid. Hij huilde en keek haar aan. De tranen rolden over zijn
wangen. Moira stond helemaal perplex. Een man van bijna 2 meter lang, die
huilde toen zij hem een cadeau gaf. Ze snapte er niks van. Plots besefte ze dat
ze in het midden stond van een grote kring mensen en de diepe rust die ze even
tevoren gevoeld had, was helemaal weg. Moira voelde een blos opkomen en
schaamde zich dat ze zich zomaar had laten gaan. Ze nam plaats op haar stoel en
voelde hoe haar benen gingen trillen. Moira was even helemaal weg geweest en
had de kracht in haar het werk laten doen. De groep applaudisseerde
enthousiast. Ze vonden het allemaal geweldig wat ze had gedaan. Moira liet het
maar gebeuren. Ze wist ondertussen dat de wereld bijzonder in elkaar stak en
dat ze zich er maar aan moest overgeven. Het zou vast allemaal ooit duidelijk
worden waarom dit allemaal moest gebeuren. In de pauze kwam Tischa naar haar
toe. Een prachtige vrouw met ogen die sprankelden door de liefdevolle aandacht
die ze voor mensen had. Moira was onder de indruk van haar, die zoveel rust
uitstraalde, maar toch ook zo krachtig overkwam. Tischa vertelde dat ze op had
willen staan tijdens het moment van uitdelen van de energieballen, maar ze had
niet gedurfd. Moira zei dat ze het geweldig had gevonden om niet alleen te
hoeven staan. Tischa had haar zeker mogen helpen. Het had het vast een stuk
gemakkelijker gemaakt. Tischa vertelde dat ze werkte met mensen op een afdeling
in het verzorgingstehuis waar ze in rust konden sterven. Ze hielp de mensen met
hun laatste dagen, uren en minuten in hun leven. Vaak genoeg gebeurden daar
bijzondere dingen, van het verschijnen van een fel licht tot het horen van
prachtige muziek. Tischa was ervan overtuigd, dat je na je sterven wordt
opgehaald door mensen uit de spirituele wereld. Ze had het soms ook echt
gezien. Moira dacht aan haar bezoek aan de hemel en wist eigenlijk direct, dat
Tischa gelijk had. Je wordt echt niet alleen gelaten wanneer je sterft. Nee, je
wordt warm en liefdevol opgenomen door mensen die je voor zijn gegaan naar de
spirituele wereld. Moira voelde een enorme dankbaarheid dat Tischa haar kwam
steunen, nu ze zo’n heftige ochtend had gehad. Een warm gevoel verspreidde zich
door haar lichaam.
Het
voelde alsof ze de vrouw al jarenlang kende en ze de liefde voelde die deze
vrouw verdiende. Moira was verbaasd hoe ze zo snel van haar kon houden, maar
het gebeurde wel. Die middag mocht Moira nog enkele malen oefenen met leden van
de groep. Ze kon iemand vertellen dat ze pijn had aan haar knie, dat ze ooit
een operatie had gehad, maar dat die niet goed gegaan was. Allerlei dingen die
ze niet kon weten van deze mensen, waren helemaal duidelijk voor Moira wanneer
ze in haar kracht ging staan. Ze voelde de verbinding met haar groep helpers
uit de onzichtbare spirituele wereld en voelde een dankbaarheid die groter was
dan ze ooit had durven geloven dat mogelijk was. Die avond ging Moira moe en
voldaan naar huis. Ze probeerde maar zo min mogelijk te denken aan de momenten
die ze had beleefd. Het was soms gewoon even te moeilijk en te spannend om er
met het volle bewustzijn aan te denken. “Ik laat het maar eens rustig
bezinken,” dacht Moira. Thuisgekomen vertelde ze Sander een klein beetje van
wat er gebeurd was. Hij zou toch niet alles kunnen begrijpen. Moira had soms
het gevoel dat haar zoektocht haar wegdreef van degene die haar het dierbaarste
was op de hele aarde. Deed ze er wel goed aan om zo mee te gaan in haar diepste
wens? Dat ze dingen meemaakte die haar eigen man niet eens begreep? Zou ze hem
niet kwijtraken op haar spirituele pad? Ze wist het niet. Wat ze wel wist, was
dat ze nu deed waarvoor ze was gemaakt. De helende handen waren haar gave. Haar
unieke talent. Ook dat mocht ze niet verloochenen. Moira begreep maar al te
goed, hoe belangrijk het was om met haar gave mensen te helpen. Een dokter of
arts in het ziekenhuis kan niet in alle lagen van een lichaam werken. Hij moet
het doen met de fysieke laag en opereren op dat niveau. Moira begreep nu dat je
daarmee een heleboel lagen oversloeg. Ziektes komen niet zomaar uit de lucht
vallen. Ze zijn een resultaat van emoties, mentale blokkades en lichamelijke
problemen. Dus ze moeten ook op meerdere fronten worden opgelost. Moira was er,
mede door de cursus, zelfs van overtuigd dat je alle lagen kunt beïnvloeden als
je zou beginnen bij de spirituele healing van mensen. Op dat niveau zou je alle
blokkades in één keer kunnen behandelen. Het duizelde haar. Waar haalde ze deze
kennis vandaan? Hoe kon ze zo snel verbanden leggen als de leraar slechts een
korte intro op deze materie had gegeven? “Het is universele kennis, Moira” zei
haar innerlijke stem diep in haar. “De kennis van helende krachten zit in jou.
Het zit er al vele levens. Je hebt het nu geopend en kunt weer putten uit lang
vergeten kennis die je hebt opgedaan in vorige levens. We zorgen er in de
spirituele wereld voor, dat je situaties op je pad krijgt, die ervoor zorgen
dat je kunt herinneren. Dit doen we stap voor stap, zodat je de tijd hebt om
alles te laten bezinken. Als we het ineens zouden opengooien, zou het je
overweldigen en sla je helemaal dicht. We gebruiken dus de uiterste
voorzichtigheid om je voor te bereiden op je taak in dit leven. Je doet het
goed. Kijk eens naar wat je jezelf allemaal hebt herinnerd in een korte tijd!”
“Zou dit waar kunnen zijn?” Moira kon eigenlijk geen andere verklaring vinden.
“Wij mensen weten dus alles nog uit vorige levens, maar we stoppen het op één
of andere manier weg.” Opeens begreep Moira ook, waarom hersenen zo groot zijn,
terwijl we maar een klein deel gebruiken. “Ooit zal de mens zijn volledige
potentieel bereiken, maar tot die tijd zijn de herinneringen en kennis beperkt
toegankelijk. De mens moet zich eerst ontwikkelen en geestelijk groeien,
voordat de volledige hersencapaciteit beschikbaar komt. Maar ook onze
aanwezigheid wordt voorzichtig opgebouwd.” De stem diep van binnen bevestigde
haar gedachten. Moira begon te begrijpen dat de onzichtbare wereld altijd
probeert te helpen, maar dat ze dit op een zeer subtiele manier doet. Ze laat
ons herinneren wie we werkelijk zijn, maar wel pas als we er zelf helemaal
klaar voor zijn. De spirituele wereld brengt dan toevalligheden op gang, die
ervoor zorgen dat jij jouw antwoorden vindt en je dat gaat herinneren waar je
op dat moment klaar voor bent. Moira vond het geweldig om te ontdekken dat de wereld
werkelijk over een soort dubbele laag beschikt. Door de dubbele laag heen, los
van elk vooropgezet patroon, kun je voorzichtig de andere wereld zien. Moira
vond dit systeem zo zacht, vriendelijk en behulpzaam. Ze voelde zich helemaal
opgenomen als in een warme omhelzing. Hoe erg de dingen ook zijn die er
gebeuren, je kunt er altijd op vertrouwen dat er mensen zijn aan de andere kant
van de onzichtbare wand, die jou helpen op de manier die jou het beste past.
Moira voelde zich rijk met deze plotselinge bewustwording van iets dat zo
ongrijpbaar was. Ze voelde de warmte verspreiden van haar buik tot elk uiteinde
van haar lichaam. De wereld leerde zichzelf kennen via het pad van de
binnenwereld. Daar kon je werkelijk ervaren wat de universele lessen je leren.
Vanuit die diepte wilde Moira voortaan altijd leven. Altijd eeuwig verbonden
met haar kern. Ze had geen idee hoe ze dat zou doen, of waar ze moest beginnen,
maar het gevoel van compleet zijn, van helemaal heel zijn? Dat gevoel wilde ze
nooit meer kwijt. Bijzonder toch, hoe de ontdekking van haar talent haar naar
dergelijke diepe inzichten over de wereld had geleid. “Iedereen heeft zo’n
talent,” dacht Moira “Elk mens heeft een unieke gave. Een speciaal talent, dat
deze persoon authentiek en echt maakt. Juist door dat talent te vinden en
werkelijk erin te gaan leven, wordt die persoon wie hij behoort te zijn. Wie
hij altijd is geweest. Zo wordt ook ieder mens anders, uniek. Je kan talent
hebben op velerlei gebied: muziek, kunst, sport, leiderschap, spiritualiteit,
techniek, natuurkunde, bouwkunde en ga zo maar door. Wij ontwikkelen ons te
beperkt en ontdekken daardoor niet altijd ons talent” Moira dacht verder.
“Datgene waardoor een mens zich laat beïnvloeden zorgt ervoor of iemand
werkelijk zijn kracht kan vinden. Als je teveel luistert naar anderen, dan vind
je jouw eigen antwoorden nooit. Maar als je jezelf teveel laat afleiden door
dingen van buitenaf, zoals door materiële zaken, televisie kijken, feestjes en
andere leuke dingen, dan ben je ook weinig op jezelf gericht. Dus zullen alle
dingen aan de buitenkant je nooit dat geluksgevoel geven zoals je dat hoopt te
ontvangen. Het is beter om op zoek te gaan naar de dingen die je werkelijk
raken. Dingen die je brengen bij liefde, vreugde, vervulling en kracht. Dit
zijn kwaliteiten van de ziel, die voor iedereen te bereiken zijn. Maar je moet
ze wel in jezelf zoeken om er te komen. Een mens leeft dus altijd in de
uitdaging van dualiteit. Leef ik van buiten naar binnen, of van binnen naar
buiten. Als je eerst naar binnen keert, dan ben je voor de ander minder
toegankelijk. Hun mening raakt je niet zo snel, waardoor je ook meer op jezelf
staat. De weg naar binnen is voor jezelf, maar die kan soms ook eenzaam zijn.
Moira voelde goed hoe lang ze zich eenzaam had gevoeld. Je kunt er met niemand
over praten, want niemand is hetzelfde. Niemand loopt precies hetzelfde pad en
niemand is wie jij bent. Daarom moet je het alleen doen. Je krijgt natuurlijk
wel steun van mensen om je heen, maar je krijgt ook de kritiek. En dan moet je
toch blijven bij wat jouw ziel roept. Jouw diepste wens zit daar. Hoe vreemd
die voor de buitenwereld ook mag lijken; de stem van jouw binnenste weet wat je
moet doen om elke droom die je koestert te verwezenlijken. Hoe je er moet komen
en waar je moet zoeken? Het zit allemaal in jou. Soms wilde Moira dat ze de
stem uit haar binnenste kon uitschakelen. Dat ze kon stoppen met het bewandelen
van deze weg. Maar sinds ze ernaar had geluisterd, leek het wel of de stem
nooit meer stopte en steeds sterker werd. Maar de weg van haar ziel bracht haar
op moeilijke punten. Daar werd de weg kronkelig en moeilijk begaanbaar. Moira
dacht aan Sander. Soms leek het wel alsof ze op een andere planeet woonden. Hij
begreep haar niet meer. Hoe meer ze naar de stem van haar ziel luisterde, hoe
verder ze leek weg te drijven van degenen waar ze het meeste van hield.
Daardoor voelde ze zich eenzamer dan ooit tevoren. Ook zag ze steeds
duidelijker hoe mensen waarvan ze hield, gevangen waren in hun wereld van
illusie. Moira zag heel helder welk mens leefde vanuit de ziel en welk mens
streed om zichzelf staande te houden in de wereld die hij of zij voor zichzelf
gecreëerd had. Want wie niet leeft vanuit de ziel, die leeft in een soort van
schijnwereld. Een wereld waarin je controle lijkt te hebben over je leven. Een
wereld waarin het lijkt succesvol te kunnen zijn, maar de volgende dag kan de
hele wereld opeens veranderen. Kijk maar naar tijden van crisis waarin mensen
het veel moeilijker hebben. Dat wat ze altijd om zich heen hadden, brokkelt
langzaam maar zeker vanzelf af. Zo ook de gezondheid en de relaties van deze
mensen. Ook die zijn onderhevig aan verandering, maar de mensen lijken het niet
te willen zien. Des te meer pijn ervaren ze zodra dingen veranderen. Dan voelt
het alsof de wereld onder hun voeten weg slaat. Ze hadden het zo goed geregeld,
maar nu? Moira had die illusie, dat je controle hebt over je leven, al
losgelaten. Zo ook het idee grip te hebben op relaties en gezondheid. Moira
leefde nu in het volledige besef dat alles vergankelijk is. Dat had ze
inmiddels wel geleerd. Haar bijna dood ervaring had hieraan een grote bijdrage
geleverd. Eigenlijk zag ze nu pas in, hoe belangrijk het was dat ze kon leven
in een wereld die aan verandering onderhevig is. Geen wonder dat mensen telkens
aan haar vroegen hoe ze zo sterk kon zijn nu alles zo slecht leek te gaan.
Moira dacht juist dat het heel goed ging. Ze groeide in haar bewustzijn. Ze
steeg boven zichzelf uit. Dat bracht haar een groots gevoel van voldoening en
berusting in alles wat er om haar heen gebeurde. Zelf zag ze niet dat een ander
haar zag als een probleemgeval. Ruw werd ze uit deze dagdroom gewekt. Moira
hoorde iemand binnen komen. Het was haar man. “Schat, heb je al gekookt? Het is
nu toch echt tijd om te eten. Heb je daar niet aan gedacht? Zit je hier maar
een beetje te suffen? Slapen doe je vanavond maar!” Moira begreep ineens, dat
ook zij verbonden was aan de realiteit. De wereld zoals hij ook is. Ze kon niet
weglopen van de wereld die om haar heen gewoon voortging. Ze moest de uitdaging
aan om deze twee werelden te combineren. Soms wilde ze dat ze gewoon, heel
eenvoudig, op een berg kon gaan zitten en daar kon leven van hetgeen de natuur
haar zou schenken. Blijkbaar had het universum een ander plan met haar, want ze
zat hier. Midden in de keiharde realiteit. Ze was een dromer. Een wetende
dromer. Ze begreep ineens dat ze met haar ziel moest leren werken met de mensen
die leefden in die illusie die zij de werkelijkheid achtten. Dat was haar taak.
Haar weg. Zo zou ze het doen. Ze verontschuldigde zich tegenover Sander. Hij
kon er uiteindelijk ook niks aan doen dat ze zo anders was geworden. Een
transformatieproces in je bewustzijn verandert je nu eenmaal en aangezien
Sander zich daar niet in verdiept had, bleef hij wie hij altijd was. Moira
snapte het, maar leuk vond ze het niet. Hoe fijn zou het zijn als Sander ook
zijn spirituele weg zou lopen? Zodat hij haar zou begrijpen, maar ook zichzelf
beter zou leren kennen? Moira had er heel wat voor over om hem dat duidelijk te
maken, maar Sander moest het uit zichzelf laten komen. Dwingen of pushen had
geen enkele zin. Moira moest afwachten. Leven op de manier die ze nu ontdekt
had en meeleven met de mensen die nog in de illusie gevangen zaten. Het was een
weg naar de grootste diepten, maar de weg liep wel over een eenzaam en verlaten
stuk grond. Ooit zou ze water vinden en vrienden om het pad mee te delen. Dan
zouden er meer mensen lopen over dit pad. Toch was het pad ook mooi zoals het
nu was. Waarschijnlijk moest het zo zijn dat zij het eerst zou bewandelen,
zodat ze het voor anderen gemakkelijker kon maken om het pad te vinden. Deze
gedachte troostte haar. Het gaf haar moed om verder te lopen. Ze was bang en
voelde zich verloren en alleen. “Waarom doe ik dit toch” dacht Moira vermoeid,
“wat verwacht ik te vinden aan het einde van dit pad?” Haar dagelijkse plichten
als moeder haalde haar uit haar overpeinzingen. Ze moest ervoor zorgen dat haar
gezin te eten had. Eigenlijk mocht ze blij zijn dat haar gezin haar telkens weer
bij de les haalde, anders was ze vast en zeker afgedwaald op het pad en nooit
meer terug gekeerd naar de harde werkelijkheid. De verbinding met de weg van de
ziel was wonderlijk en warm, maar het bracht je wel in een wereld waar niemand
je begreep. Voor anderen zou het Moira niet kunnen schelen, maar voor haar
gezin wilde ze telkens terug komen in de harde wereld die er nu was. Ze wilde
niet alles weten wat er in die wereld gebeurde, nee! De krant had ze al lange
tijd niet meer gelezen. Als het journaal opstond ging ze net naar het toilet en
wanneer de mensen aan het zeuren waren ging ze een kopje koffie zetten. Soms
wilde ze roepen: “Lieve mensen. De wereld is zo mooi, als je maar leert hem van
de andere kant te bekijken. Als je kijkt van binnen naar buiten, dan is de
wereld perfect in al zijn kleuren. Maar wanneer je de buitenkant laat bepalen
wat jouw wereld is, dan ben je overgeleverd aan ellende, pijn en verdriet.”
Deze diepe inzichten ontroerden Moira tot in elke vezel, maar ze kon ze nog
niet delen. Nog niet. Een traan liep over haar wang. Tijd voor het eten. Kom op
meid; “Je kunt het.”
Word
vervolgd…..
Niets
uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel
van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder
schrijftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0
In
samenwerking met: http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten