Moira - Een Hemels Sprookje
(Deel 4)
Auteur - Lilian Gijsbers
De kennismaking
met een helderziende
Op
de dag van de afspraak met Marie, de helderziende vrouw, kleedde Moira zich met
zorg. Op de één of andere manier wilde ze er goed uit zien. Ze koos
uiteindelijk voor een rood shirtje, dat haar buikje van vlak na de zwangerschap
niet te veel accentueerde. Een half jaar na de zwangerschap was Moira nog
altijd niet bepaald op haar oude gewicht. Er moest nog zeker 10 kilo af. Toen
de vrouw opendeed, voelde Moira een herkenning door haar heen schieten. Ze had
de vrouw nooit ontmoet, maar voor haar gevoel kende ze haar al lang. Soms vond
Moira het verwarrend wat ze voelde en ervaarde, vooral als het ontmoetingen met
mensen betrof. Marie was een donkere dame en sprak met een licht accent dat
Moira niet kon thuisbrengen. Later bleek de dame Antilliaanse te zijn. De vrouw
was gedeeltelijk Indiaanse, zo vertelde ze, want haar opa was een volbloed
Indiaan. Moira was onder de indruk. “Mijn opa heeft me ook echt de lessen van
de Indiaanse medicijnmannen gegeven. Toen mijn moeder eenmaal ontdekte dat ik
helderziende was, heeft ze geregeld dat ik naar de Indianen toe mocht. Daar is
het heel gewoon dat je die gaven inzet voor de gemeenschap. En zo komt het, dat
ik nu mensen help met helende behandelingen.” Marie was een innemende vrouw,
hoewel ze wat stilletjes was. Ze kon luisteren als geen ander en al snel voelde
Moira zich helemaal op haar gemak. Ze vertelde over haar eerste kindje, over
haar man Sander en over het onfortuinlijke lot dat ze haar baan verloor nadat
ze Sophie had gekregen. Op zich was dat nog niet zo’n probleem, maar Moira
voelde zich er zo door uit het veld geslagen, dat ze moeite had om positief te
blijven. Dat het winter was hielp ook al niet mee, want Moira had in de winter
vaak last van depressieve buien. Alles bij elkaar had ze het nu zwaar en ze hoopte
dan ook van harte, dat Marie haar kon helpen. Marie stond op en zei dat ze de
behandeling zou starten. Moira mocht de ogen sluiten en gewoon rustig
achterover leunen. Marie legde haar handen op haar schouders. Moira voelde de
vreemde, tintelende sensatie van een bijzondere een stroming in haar lijf. Ze
voelde zich rustig worden. Marie nam wel 20 minuten de tijd om alle plekken van
Moira’s lichaam te behandelen. Ze raakte haar hoofd aan, haar schouders en nek,
haar onderrug, haar knieën en uiteindelijk ook haar voeten. Na die lichte
aanrakingen voelde Moira zich helemaal opgefrist, alsof ze een heerlijke douche
had genomen en ze er opgekikkerd onder vandaan was gekomen. De vrouw ging haar
handen wassen en Moira keek rond in de kleine ruimte waar ze zich bevond. Er
hing een schilderij met het silhouet van een man met een band van licht rond
zijn hoofd. Moira dacht dat het Jezus zou kunnen zijn, of een andere heilige.
Ook hing er een schilderij van een Indiaan en stond er een hele rij spirituele
boeken. In de hoek stond een klein bureautje met allerlei papieren en boekjes,
netjes op stapeltjes opgeruimd. Er stond ook een klein bankje en een klein
Bonsai boompje. Het was er knus en gezellig. Moira voelde zich bevrijd. Er was
een last van haar weggenomen. Marie gaf haar een speciaal steentje. Een
kristal, die ze eerst volgens Indiaanse tradities zou behandelen. Ze moest het
onder haar kussen leggen en er elke nacht op slapen. Zo zou het steentje haar
helpen om beter om te kunnen gaan met uitdagingen in het leven. Elk kwartaal
moest Moira het steentje terugbrengen, zodat Marie het kon reinigen en opnieuw
behandelen. Zo zou het de kracht blijven houden die Moira zou helpen. Moira
vond dit wel spannend en bedankte Marie. Die nacht sliep Moira veel beter dan
alle nachten ervoor. De behandeling had zijn werk gedaan. De bijzondere
ontmoeting zou Moira voor altijd bij blijven. Het was het begin van haar nieuwe
weg.
Leven in twee
werelden
Moira
ging elke week naar Marie en de behandelingen en het steentje onder haar kussen
zorgden ervoor dat ze beter in haar vel zat dan ooit. Ze merkte dat ze zich
steeds meer ging herinneren, dat ze beter in staat was haar emoties te
controleren en dat haar hoofd eindelijk wat tot rust kwam. Moira had de helende
behandelingen nodig om werkelijk rust te vinden in zichzelf. Ze maakte zich wat
minder zorgen, kon wat gemakkelijker omgaan met tegenslag en haar
winterdepressie was minder heftig dan voorheen. Waar ze vroeger altijd in
beslag werd genomen door de drukke gedachten in haar hoofd, was het nu steeds
vaker rustig. En de dingen herinneren, de wonderlijke dingen die ze in haar
leven had meegemaakt, zoals de lichtverschijning haar had aanbevolen, dat lukte
steeds beter. Uiteindelijk besloot Moira na een maand of drie gesolliciteerd te
hebben om niet meer in loondienst te gaan werken, maar een eigen bedrijf te
beginnen. Ze had zoveel ervaring opgedaan op het gebied van
internetcommunicatie en verkoop, dat ze het wel zou redden met een eigen
mediabedrijf. Ze zou bedrijfsfilms gaan maken en websites bouwen. Door de hulp
van Marie, die haar behandelde van tijd tot tijd, was ze nu sterk genoeg om het
allemaal op te bouwen.
In
drie jaar tijd bouwde Moira haar kleine eenmansbedrijfje op en werkte samen met
een zevental freelancers om het werk uit te voeren. Ze was trots dat ze dit
voor elkaar had gekregen. En het begon allemaal op een moment dat alles leek
tegen te zitten. Moira had er het beste van gemaakt en voelde zich als
onderneemster eigenlijk als een vis in het water. Moira durfde zich voorzichtig
af te vragen, of in haar blauwdruk stond beschreven, dat ze ooit voor zichzelf
zou beginnen. En als ze dat niet deed, dat het lot haar dan een handje zou
helpen, omdat ze niet anders kon. Zou het zo kunnen werken? Ze wist het gewoon
zeker. Telkens als er wat mis leek te gaan, kwam er een nieuwe oplossing of een
inspirerend idee en dan kon ze een nieuwe weg inslaan. De weg van het
ondernemersschap vond ze geweldig. Ze genoot er werkelijk van. De blauwdruk
leek dus altijd een plan te bevatten, dat precies bij haar paste. Deze gedachte
was boeiend en sluimerde regelmatig in haar.
Ze
werkte wederom hard en haar hoofd zat vol plannen. Ze wilde een eigen concept
ontwikkelen voor de culinaire wereld. Een platform, waarop bekende chef-koks
hun geheimen zouden delen met een publiek van kookliefhebbers. Moira was vlak
na haar studie niet toevallig in een mediabedrijf terechtgekomen. Lange tijd
had ze bij verschillende bedrijven een grote kennis opgedaan op het gebied van
communicatie via internet en met name op het gebied van videoproducties. Als
hobby kookte Moira graag uitgebreid en ze was altijd op zoek naar nieuwe
recepten. Dus een internetsite met filmpjes over koken, dat was een combinatie
om je vingers bij af te likken. Moira vond ook, dat de website een bijdrage
moest leveren aan de bewustwording van de mensheid over het belang van goede,
gezonde voeding. Intuïtief voelde Moira hoe belangrijk het is om gezond te
eten, met verse groenten, een grote variatie aan ingrediënten en vooral bereid
op een eerlijke manier. Chef-koks van beroemde restaurants deelden haar
filosofie en daarom leek het haar een goed plan dat bekende chefs hun recepten
zouden kunnen gaan delen. Haar concept moest langzaam vorm krijgen. Ze was
immers nog niet zo lang met haar eigen bedrijf in de markt. Haar inkomsten
besloot ze te investeren in haar plan. Haar dagelijkse werk was om als
projectmanager ervoor te zorgen dat het bedrijf het juiste promotiemiddel in
kon zetten om het gewenste product goed in de markt te zetten. Keurig gekleed
in een mantelpakje ging ze naar haar klanten om communicatieadviezen te geven.
Dat was haar vak. Daar was ze goed in en haar dagen zaten flink gevuld. Toch
bekroop haar steeds meer het gevoel dat ze een toneelstuk aan het spelen was.
De ene Moira was overdag de snelle dame én de super geslaagde moeder die een
eigen bedrijf runt, kookt, de was doet en ook nog eens veel vrienden heeft
waarmee ze regelmatig leuke dingen doet. Maar er was ook nog een andere Moira
die in zichzelf op zoek was naar antwoorden. Een Moira die dingen wist en zag
die andere mensen niet zo ervaarden. De Moira die lichtgevende stralen ziet om
bomen en mensen…. De Moira, die óók leeft in een andere wereld. Afgezonderd van
alles en iedereen. Daar is ze eenzaam en teruggetrokken in haar eigen wereldje.
Moira voelde zich een gespleten persoonlijkheid. Ook voelde zich nog regelmatig
depressief. Vooral wanneer ze veel tijd had om stil te staan bij dat dubbele
leven. Dan wilde ze wel schreeuwen: “Mensen, kijk toch eens hoe mooi de wereld
is! Zien jullie niet dat er naast de harde buitenwereld ook een mooie, bijna
onzichtbare wereld is waarin alles mooier is. Waarin alles mogelijk is en je
mensen ziet van vervlogen tijden? Hallo, is daar iemand? Wil er iemand
luisteren naar dit verhaal?” Maar niemand luisterde en Moira liet haar
binnenwereld weer los, ze moest verder.
De
volgende dag stond ze weer vrolijk en fris naast haar bed. Met een liefdevolle
glimlach kleedde ze haar dochtertje Sophie aan. Ze praatte honderduit met haar
man, maakte een ontbijtje, zorgde dat alles eruit zag om door een ringetje te
halen en ging weer op weg naar haar drukke bedrijfje. Filmen op een beurs met
foodproducten. Nog leuk om te doen ook. Ze had een aantal bedrijven bereid
gevonden om deel te nemen aan een interview en tegen betaling kregen ze dan een
film van de beurs met het interview erin verwerkt. Met de cameraploeg liep
Moira over de beursvloer als een geslaagde presentatrice, die haar vak
verstaat. Dat straalde ze uit. Soms voelde ze wel dat die andere wereld er ook
was, maar ze sloot zich ervoor af. “Vandaag even niet. Nu moet ik werken en heb
ik geen tijd voor zweverige dingen.”
De
opnames verliepen goed. De beurs was druk bezocht en de deelnemers waren
enthousiast. De dag liep op zijn einde en alles was gelukt. Opeens kwam er een
man naar Moira toe met de vraag of ze interesse had om 6 sterrenchefs te
filmen. “De beste chef van het land is erbij,” zei hij. Moira voelde plots een
bijzondere energie om zich heen. Haar woorden kwamen vanzelf. Een stem vanuit
haar diepe binnenste nam het gesprek over. Ze hoorde zichzelf zeggen dat ze het
een prima idee vond en dat ze al langere tijd met een mooi plan rondliep om een
culinaire site te ontwikkelen met films van chef-koks. Ze noteerde de datum in
haar agenda en ze wisselden visitekaartjes uit. Dit leek toch eigenlijk wel te
mooi om waar te zijn. Wat was dit toch? Ze had haar eigen plan hierover
eigenlijk nog maar net uitgedacht. En nu kwam daar een man, zomaar uit het
niets, die haar op één dag maar liefst 6 bekende chef-koks kon aanbieden die ze
zou kunnen filmen en ze zou er nog voor betaald worden ook. Opgetogen ging
Moira naar huis. En een week later stond ze weer bij de man op de stoep om door
te spreken wat er gefilmd moest gaan worden. De afspraken werden vastgelegd en
de datum voor de opnames werd gepland. “Hoe snel kan het gaan als je doet wat
je het liefste doet,” dacht Moira glimlachend. En weer voelde ze diep in
zichzelf een stem, die haar vertelde haar dat ze bezig was een
manifestatieproces op gang te brengen. Ze had deze situatie zelf gecreëerd,
door haar eigen wens! Deze man was op haar pad gekomen om die wens samen uit te
laten komen. Toeval? Moira besloot informatie te gaan lezen op internet met een
uitleg over toeval. Ze werd als het ware geleid door de stem die haar zei
onderzoek te doen naar dit fenomeen. Nieuwsgierig, typte ze in het Google
vakje: Toeval. Ze kwam uit op Wikipedia. Moira las en verbaasde zichzelf over
hoe concreet de informatie aansloot bij haar eigen ervaringen. Het meest
aansprekend vond ze de beschrijving van Jung, die een reeks toevalligheden
synchroniciteit noemde. Dát was waar ze meer over wilde weten. Moira ontdekte,
dat in de psychologie de term synchroniciteit wordt genoemd wanneer het gaat om
toevalligheden, die bijna op wonderbaarlijke manier hun weg vinden. Ze besloot
dat haar situatie dit zeker was. Wonderbaarlijk, zo voelde het. Door het pad
van synchroniciteit te bewandelen, komt er een opeenvolgende reeks aan
toevalligheden op jouw weg. Wanneer je de intuïtie volgt, dan kom je door het
volgen van die toevalligheden opeens op een pad waar al je dromen uitkomen. Het
is alsof God dit zo bedoeld heeft en je mag zelf kiezen of je wel of niet
ingaat op de situatie. Moira was beduusd. Dit moest ze even laten bezinken.
“Zou dit betekenen, dat als je ergens van droomt en je bent er druk mee bezig,
je daardoor een kracht in beweging zet die jouw dromen op één of andere manier
een weg naar de werkelijkheid laten vinden? Dat is toch geweldig? Waarom weten mensen hier niet van? Waarom gebruiken we het
niet?” Moira kon haar geluk niet op. Voor haar gevoel was ze achter een
mysterie gekomen. Een lang bewaard geheim. Ze begreep dat deze informatie
belangrijk voor haar ontwikkeling zou zijn.
Maar
het dagelijkse leven riep. Moira maakte de films en ze genoot van de passie die
bekende chefs hadden om te koken. Ze herkende die passie. De drive waarmee deze
mensen werkten leek op haar eigen passie. Dit was het leven waarvan Moira
gedroomd had. Maar ze besefte ook, dat ze het niet alleen kon. Ze moest gaan
samenwerken. “Je kunt het niet alleen, maar besef dat je nooit alleen bent,”
vertelde haar innerlijke stem. En wederom gingen de dingen vanzelf. Ze
ontmoette nieuwe mensen, die ervoor zorgden, dat ze meer vertrouwen kreeg in
haar plan. Alleen had ze het waarschijnlijk niet gedurfd, maar de cameraman, de
regie assistente en de fotograaf waren allemaal enthousiast en wilden haar
helpen. Moira mocht naar Spanje om te filmen bij een groot bedrijf dat
olijfolie produceerde. Vijf dagen lang trok ze op met chef-koks, die lieten
zien wat je met olijfolie kunt maken. Haar droom nam een vlucht. Nu moest ze
toch echt iemand vinden om haar werk mee op te pakken, want het werd onmogelijk
om het alleen te doen. Ze vertelde een vriendin over haar uitdagingen. “Ik heb
mijn droom dan wel werkelijkheid gemaakt, maar ik heb nooit beseft dat ik
daardoor zo onder stress en druk zou komen staan. Dit is te groot om alleen te
doen. De cameraman en regie assistente zijn lief, maar ik zoek een partner die
me ondersteunt.” Haar vriendin vertelde over haar dochter die de hotelschool
als achtergrond heeft en daarmee veel kennis van de horeca. Moira was
ontzettend blij dat haar vriendin niet alleen luisterde, maar ook direct een
oplossing aandroeg. Zo ontmoette ze Brenda en die wilde wel haar
businesspartner worden. Zo ging Moira samenwerken om haar culinaire droom
groter te laten worden. In zeer korte tijd ontmoetten ze samen de top van de
culinaire wereld. Ze maakten films op culinaire festivals, werden overal
uitgenodigd en de website groeide met de week. Het ging allemaal vanzelf en
soms dacht Moira dat dit allemaal onmogelijk was. Het was zo groot en het ging
zo snel, dat ze het eigenlijk niet kon bijhouden en er soms zelfs ’s nachts
angstig door was. Haar depressieve kanten kwamen weer naar boven. Ze voelde
zich in haar werk geweldig, maar ze kon toch niet zijn wie ze werkelijk was:
Het kleine meisje, met een zachtaardig hart, dat praatte met geesten. De harde
wereld van de media, trapte maar al te vaak op dat tere hart. Moira had dan ook
moeite om zich staande te houden. Gelukkig nam Brenda een groot deel van de
tijd alle activiteit op zich, zodat Moira wat rust kon krijgen. Ze had lange
tijd onder grote druk gestaan en was Brenda enorm dankbaar voor haar steun en
haar harde werken. Moira trok zich een weekje terug en opeens was ze weer
vrolijk. De depressieve buien waren voorbij en ze ging vrolijk verder met het
werk aan de culinaire website. Ze was haar depressieve gedrag weer vergeten.
Moira werd opnieuw zwanger en leefde in de droomwereld die ze voor zichzelf
gecreëerd had.
Je
kunt van alles dromen en weten dat je jouw wensen waar kunt maken, maar soms
gebeurt er iets wat totaal tegen jouw droom in druist. Iets wereldgroots,
waardoor je de moed verliest. Bij Moira had dat zich al eerder voorgedaan en
dat was nu weer het geval. De economie stortte wederom in. Maar dat was niet
alles. De klant waarmee alles begon, werd steeds ontevredener. Hij wilde zelf
de regie voeren en ging op zoek naar een andere partner om mee samen te werken.
Iemand die beter was dan Moira en Brenda ooit zouden kunnen zijn, tenminste zo
voelde Moira het. Het leek nog even goed te gaan, maar daarna viel alles weg.
Dat wat Brenda en Moira met veel energie en passie hadden opgebouwd, bleek nu
opeens heel moeilijk haalbaar. De culinaire wereld had de zwaarste klappen
gekregen door de zware recessie en er was geen geld meer om een culinaire film
te laten maken. Bovendien kon Moira het niet volhouden om met haar dikke buik
als presentatrice op te treden in de films. Langzaam zakte de spirit en het
voelde niet langer goed. Wat een sprookje leek spatte als een luchtbel uiteen.
Brenda vertrok om een mooie baan aan te nemen in het bedrijfsleven en Moira
bleef achter. Ze besefte steeds meer, dat ze in twee werelden leefde. De ene
wereld was de dagelijkse realiteit en de andere was de wereld die ze kende
vanuit haar eigen diepste kern. De mooiste wereld! Daar waar wonderen ontstaan
en waar je voelt dat het leven een andere betekenis heeft.
Op
een nacht werd Moira wakker. Er stond weer een lichtgevende verschijning naast
haar bed die een hand legde op haar zwangere buik en liet weten dat het kindje
gezond ter wereld zou komen. Moira herkende de verschijning als haar oma. Ze
had haar oma nooit gekend, maar wel als mooie geestesverschijning aan haar bed
gezien in haar jeugd. Altijd als ze ging slapen was ze er even. Wat lief dat
haar oma nu even was ‘teruggekomen’ om haar dit goede nieuws te brengen. Het
was een bijzonder, liefdevol en warm moment, waarop Moira zich gedragen voelde
door iets groters dan zichzelf. Het liet haar beseffen dat wat in de dagelijkse
realiteit gebeurt, een afspiegeling is van hoe we ons van binnen voelen.
Daarnaast biedt het ons de lessen die we in het leven moeten leren. Het
inzakken van de economie, afscheid moeten nemen van haar businesspartner en de
culinaire site: het hoorde allemaal bij haar leerweg. Ze had haar droom
gecreëerd, maar was die droom wel gebaseerd op haar ware innerlijke drijfveer?
Of was haar droom vertroebeld geweest door het idee van zakelijkheid, van de
buitenwereld die verwachtingen van haar had, maar dat niks met innerlijke
drijfveren te maken had? Dit beseffend kon ze dat wat was gebeurd nu een plek
geven en haar lot accepteren. Haar oma had haar de kracht gegeven om los te
laten. “Je hebt iets moois om voor te leven! Besef dat alle situaties in je
leven er zijn om van te leren. Wanneer je ervan geleerd hebt, mag je het
loslaten.” Moira voelde zich hierna opgelucht en blij en twee maanden later
kreeg inderdaad een gezonde dochter: een lief klein meisje dat ze Julia
noemden.
Er is altijd een
keuze
Moira
genoot stiekem van de rust die was wedergekeerd. Ze hoefde niet meer het hele
land door om te filmen in keukens. Ze hoefde geen onderhandelingen meer te
voeren. Ze hoefde geen website meer bij te houden. Zo had ze nu alle tijd voor
hun lieve kleine Julia. Het was al snel alsof de droom van een succesvol
mediabedrijf een vage herinnering was geworden. Iets dat veel belangrijker was
kwam in haar op, maar Moira kon haar vinger er nog niet opleggen. Ze begon een
boek te schrijven over de ervaringen die ze in haar dagboek had geschreven. Een
boek over spiritualiteit, dat zou beschrijven hoe haar geheime wereld eigenlijk
werkte. Het schrijven werkte therapeutisch. Het was leuk om de oude
herinneringen op te halen zoals de verschijning haar had aangeraden. Moira
merkte, dat er in haar leven al vele momenten waren geweest die eigenlijk het
verstand te boven gingen. Ze schreef en schreef. Al schrijvend aan haar verhaal
las ze, dat er eigenlijk geen jaar in haar leven voorbij was gegaan, waarin er
niet iets gebeurde dat wetenschappelijk onmogelijk was.
In
haar herinnering ging ze terug naar het moment dat ze pas haar rijbewijs had.
Ze mocht in de grote auto van haar ouders rijden om de vriendinnetjes van haar
jongere zusje weg te brengen. Gedurende de rit begon het opeens enorm te
sneeuwen. Ze moest steeds zachter gaan rijden om de meisjes allemaal veilig te
kunnen thuisbrengen. Het viel haar op dat er een bepaalde sfeer was in de auto.
Het voelde als een heilige sfeer. Een warme gloed die liefdevol en sereen was
hing in de lucht. Moira keek goed door de voorruit en merkte opeens ook op, dat
de sneeuwvlokken niet op de ruit vielen. Ze deed de ruitenwisser uit en de
vlokken leken vreemd genoeg om een soort luchtbel van de auto af te glijden
zonder de auto te raken. Opeens ging alles in een vertraagd tempo, als in een
slowmotion. Er kwam een auto om de bocht gereden en Moira zag dat de bestuurder
de macht over het stuur verloor. De auto kwam recht op haar af. Ze probeerde te
remmen, maar de sneeuw was te glad. De auto reed gewoon door. Weer vertraagde
het beeld maar versnelde direct daarna. Moira zag de auto opeens niet meer. Hij
was verdwenen. Ze keek links en rechts, maar de auto was er niet. Toen keek ze
in de achteruitkijkspiegel en zag de auto dwars op de straat staan, achter
zich! Moira besefte dat er iets wonderlijks was gebeurd: de auto leek dwars
door haar auto heen gegaan te zijn.
Opeens
kwam Moira terug in de werkelijkheid. Ze had weer zitten dromen. Ze was het
volledige besef van tijd kwijt. Maar hetgeen ze opnieuw had ervaren leek een
vergeten situatie te zijn. Dit had ze echt ooit meegemaakt, maar toch, het kwam
ergens uit haar diepste binnenste. Moira schreef erover in haar boek. Ze voelde
dat er meer aan zat te komen en weer dwaalde ze af. In droomtoestand herinnerde
Moira zich een avond dat ze op de trein stond te wachten. Ze ging naar een
feestje toe en had er veel zin in. Ze herinnerde zich opeens, dat ze daar had
gestaan en wist dat die trein nooit de eindbestemming zou bereiken. Moira had
vooraf ‘gezien’ dat de trein iemand zou aanrijden. Iemand die zelf voor de
trein zou springen. Ze wist nog dat ze dacht “Dit moet ik aan de conducteur of
machinist gaan vertellen,” maar ze durfde niet. Ze zouden haar toch niet
geloven. Dus, dacht Moira, dan ga ik met de bus. Dan kan ik nog op tijd komen,
maar ze voelde ook al dat de bus was weggereden. Dus besloot ze om gewoon in de
trein te stappen en niets te zeggen. Waarschijnlijk zou het toch niet werkelijk
zo gebeuren. Moira kreeg nog een duidelijke ingeving, “Als er iets misgaat, dan
kan ik de jongen die naast me zit vragen om zijn mobiele telefoon te lenen. Dan
kan ik mijn vrienden in ieder geval laten weten dat ik niet op het feest kan
komen.” Moira was verbaasd over zichzelf, want een mobiele telefoon had bijna
niemand in die tijd. Waar kwam die gedachte vandaan? Maar ze maakte zich niet
druk, want de trein zou vast gewoon doorrijden. Niks aan de hand. Ze stapte in,
zonder iemand te vertellen over wat ze zojuist had gezien of voorvoeld. Na vijf
minuten rijden minderde de trein plotseling vaart en er volgde een enorme klap.
Na een korte tijd stond de trein stil. Het was doodstil in de coupé. Niemand
zei iets. Niemand bewoog. Kort daarna, het voelde wel als uren later, kwam de
conducteur om te vertellen dat de trein iemand had aangereden en dat iedereen
er pas uit mocht als de politie er was. Moira was compleet uit het veld
geslagen. Dit kon toch niet waar zijn? Ze keek naast zich om de jongen te
vinden met een mobiele telefoon, maar er zat alleen een jongen op een bankje
verder. Moira liep in een waas naar hem toe en vroeg hem of ze zijn telefoon
mocht lenen. Daarop pakte de jongen zijn tas en gaf een mobieltje. Moira belde
haar vrienden en zei dat ze zonder haar moesten gaan, waarna ze het mobieltje
weer teruggaf. Wat was er eigenlijk gebeurd? Kon dit wel? Was het haar schuld
dat diegene nu dood was? Had ze dit kunnen voorkomen? Moira stapte terug uit
haar droomherinnering, ze was in trance geraakt. Ze had deze gebeurtenis al 10
jaar lang weggestopt en er nooit meer aan gedacht. Het was te moeilijk, te
pijnlijk en te heftig geweest. Ze werd geplaagd door een enorm schuldgevoel en
nu kwam het gebeuren in volle omvang naar boven. Ze schreef het op. En ze
stelde zich opnieuw de vraag: “Had ik het kunnen voorkomen?” Plots kwam het
besef dat sommige dingen bedoeld zijn om zo te gebeuren. Dat mensen sterven met
een doel, alhoewel dat doel nooit duidelijk zal zijn bij de nabestaanden. Deze
persoon wilde dood en hij had Moira een unieke kans gegeven om te zien hoe
universum eigenlijk werkt. Bovendien voelde Moira dat het leven niet eindigt
bij de dood. Nee, de ziel leeft verder nadat het lichaam gestorven is. Moira
begon de stem die altijd diep uit haar buik kwam, steeds meer te waarderen. Het
voelde alsof ze samen vrienden aan het worden waren. Haar boek vorderde en ze
voelde zich tevreden. Het werd best een boeiend verhaal op deze manier.
De
volgende ochtend stond Moira op en vond op het aanrecht een briefje van haar
man Sander waar op stond: Er is een nieuwe site om je boek op te promoten. Via
internet kun je mensen een manuscript laten lezen en door middel van
crowdfunding kunnen mensen dan een donatie geven, waardoor het boek kan worden
uitgebracht. Moira had die dag geen afspraken staan en besloot haar manuscript,
dat nog maar uit 30 bladzijdes bestond, online te zetten. Eens kijken hoe de
reacties zijn. Haar ervaring met internet communicatie kwam goed van pas. Ze
gebruikte social media om zoveel mogelijk mensen te bereiken die haar
boekpresentatie konden lezen. Er kwamen diverse leuke reacties op en ook een
uitnodiging om ergens wat te drinken. Er gebeurde nogal wat, alleen maar door
een manuscript op internet te zetten. Ze was oprecht verbaasd. Moira ging op de
uitnodiging in met een vage kennis waar ze nooit echt lang mee gepraat had. Hij
luisterde naar haar verhaal en gaf haar een telefoonnummer van een man die zou
begrijpen wat ze allemaal had meegemaakt. Moira was verrast. Eindelijk iemand
gevonden die haar kon uitleggen misschien, wat er in haar leven aan de hand
was. Enkele dagen later zat Moira bij de man die Pieter heette. Hij woonde in
een oude boerderij die omgebouwd was tot atelier. Pieter was kunstenaar en
Moira was gefascineerd door zijn persoonlijkheid en de dingen die hij gemaakt
had. Onderweg had Moira al gevoeld dat het een bijzondere ontmoeting zou
worden. Ze had 5 dingen op een briefje geschreven die ze hoorde, zag en voelde
op een manier die ze niet goed begreep. Ze zag plaatjes in haar hoofd. Hoorde
er een geluid of een woord bij en ze voelde ook iets. Intuïtief had ze de
volgende dingen opgeschreven:
Let op voor het
opstapje
een beige hond
een staldeur
Het cijfer 5
China
Toen
ze bij het huis kwam, zag ze dat ze alleen achterom binnen kon. Ze belde aan en
een man die ongeveer net zo oud was als haar vader deed open en stelde zich
voor. Moira liep achter hem aan en viel over een onopgemerkt stoepje in huis.
“Oh, ja,” zei Pieter, “let op voor het opstapje. Ik vergeet dat altijd tegen
mensen te zeggen. Maar meestal gaat het goed.” Pieter liet Moira binnen in een
ruimte die vol stond met boeken, kunstwerken en allerlei spulletjes die er
magisch uitzagen, maar die ze niet herkende. Hij liet Moira achter om thee te
gaan halen. Het gevoel dat Moira kreeg in deze ruimte was onbeschrijfelijk. Het
leek alsof ze werd opgetild. Alsof haar innerlijk iets herkende wat al heel
lang zoek was geweest. Het leek zelfs, alsof ze Pieter al lang kende, terwijl
ze hem voor het eerst zag. Bang om iets te breken durfde ze niets aan te raken,
maar ze voelde dat sommige kunstwerken haar aanraakten. Er ging een sterke
energie vanuit. Dit had ze nog nooit eerder meegemaakt. Ze herinnerde zich
opeens een droom die altijd terugkwam over een labyrint, waar als ze erin liep,
het een doolhof werd met spiegels en waar straatjes in doodlopen. Altijd kwam
ze aan het einde van zo’n droom heel blij en gelukkig uit dat doolhof rollen.
Maar waarom moest ze hier nu juist aan denken? Ze dacht daar nooit aan. Het leek
wel, alsof de energie uit de kunstwerken haar aanraakte en op één of andere
manier haar herinneringen naar boven haalde. Pieter kwam binnen en Moira ging
zitten. Ze voelde een spanning die ze niet kon verklaren. Pieter praatte rustig
en heel langzaam. Ze hadden het over koetjes en kalfjes. Moira vroeg wat Pieter
had gedaan met de energie in de ruimte. Ze zag de energie als een bel in de
kamer hangen, alsof er een soort contactlens over de ruimte heen gespannen zat.
Het voelde geborgen. Moira vertelde dat ze 3 gekleurde boxjes had zien staan en
dat ze die leuk vond, omdat ze haar herinnerden aan een droom waarin ze in een
doolhof liep. Pieter stond op, pakte een gekleurd doosje en maakte het open.
Aan de binnenkant zat een doolhof met spiegeltjes en doodlopende wegjes. Moira
stond perplex. Ze had dat doolhof helemaal niet gezien, want die zaten onder
het deksel. Toch had alleen de buitenkant van het doosje haar herinnerd aan het
doolhof. Ze snapte er niets van.
Pieter
pakte een ketting van heel stevig touw en vertelde dat die van een bekende
monnik was geweest. Hij liet Moira de ketting omdoen. Ook kreeg ze een bronzen
kunstwerk in haar handen en opeens voelde ze dat ze in een andere tijd leefde,
waar ze iemand anders was. Ze zag zichzelf als een man aan tafel. Samen etend
met een groep vrienden, lachend en plezier makend. Toen Moira naar rechts keek
zat daar Pieter. “Ach, Pieter, je was mijn beste vriend en tevens rechterhand.”
En
floep, Moira was weer terug in de huidige werkelijkheid. Ze keek Pieter aan en tranen
rolden over haar wangen. Deze man was haar beste vriend geweest. Ze wist weer
wie hij was en welke geschiedenis zij samen gedeeld hadden. Ze hield al heel
lang van deze man en alsof ze het al die tijd nooit vergeten was, voelde ze
zich nu weer zijn beste vriend. Pieter had echter niets in de gaten en liet in
alle rust gebeuren wat er gebeuren moest. Hij vroeg Moira een ander instrument
vast te pakken en wederom kwam ze in een andere werkelijkheid. “Wat zie je?”
hoorde ze Pieter uit een schijnbare verte vragen. Moira beleefde deze situatie
als een wezenlijke werkelijkheid. Ze zag een deur. Een deur zo helder stralend
als in dromen soms gebeurt, maar nu was het nog mooier en nog intenser. Ze was
volledig bij bewustzijn en niet diep in slaap. “Maak de deur maar open,” zei
Pieter rustig. “Het lukt niet. Hij zit op slot.” Moira voelde zich onrustig
worden. Ze was bang. Ze wilde eigenlijk niet door die deur. Maar Pieter drong
aan, “Hier, neem de sleutel. Je kan de poort hiermee openen.” Moira trilde
beverig en ze blokkeerde helemaal. “Wat zie je dan?” Ze begon onbedaarlijk te
huilen, “Ooh, wat een energie straalde er uit de deuropening, nee, dit kan ik
niet doen.” “Wat kun je niet doen?” vroeg Pieter. “Hier kan ik niet naar binnen
gaan,” en ze hield zich wanhopig vast aan het instrument in haar handen. Het
enige houvast wat ze op dit moment had. Pieter spoorde haar nadrukkelijk aan:
“Natuurlijk kun je hier naar binnen gaan. Daarvoor ben je hier gekomen.” En met
één voet ging Moira schoorvoetend over de drempel. Wat ze daar voelde
overspoelde haar helemaal. Er was een gevoel van thuiskomen. Van oneindige
liefde, van schoonheid en verwondering. Ze liep in een tuin met een waterval en
in de verte een mooi riviertje. Ze bleef stil staan en durfde niet verder. Waar was ze toch? Wat
overkwam haar nu eigenlijk? Maar Pieter moedigde haar aan verder te gaan en te
vertellen wat ze zag. “Het is hier prachtig. Ik zie hele grote bomen, groter
dan ik ze ooit gezien heb. En ik voel me licht en vrolijk. De lucht ruikt
lekker en ik zie overal bloemen. Er vliegen vlinders en ik hoor de waterval. Ik
drink wat water en voel hoe het me zuivert.” De tranen biggelden in één grote
stroom over haar wangen, Moira was diep ontroerd. “Zie je iemand? Komt er
iemand naar je toe om met je te praten?” vraagt Pieter. Nee, ze ziet niemand.
Ze is alleen met de natuur, nou eigenlijk wordt ze helemaal één met de natuur.
Ondertussen durft ze wat verder te lopen. Ze voelt zich zo sterk en in harmonie
met alles om zich heen. Kon dit gevoel maar altijd zo blijven! Dit heeft ze nog
nooit eerder beleefd. Ze voelt zich dankbaar en liefdevol. Ze beseft dat haar
leven opnieuw totaal veranderd is. Moira koos hier om het leven van haar
diepste kern te gaan leven en die kern is zoals deze lieflijke tuin vol vlinders,
helder water en warme gevoelens. Het besef maakt haar sterker en
zelfverzekerder. Ze begrijpt dat ze groots is van binnen en groots mag zijn van
buiten. Langzaam voelt ze hoe ze weer in de werkelijkheid terug komt. De wereld
die ze even mocht betreden is weer weg. Pieter kijkt haar aan en verzekert haar
dat ze voortaan altijd wanneer ze het wil, deze tuin mag en kan bezoeken. “En
op een dag zul je er iemand ontmoeten
die je te woord zal staan en jouw vragen kan beantwoorden,” legt hij
uit.
Ze
drinken nog wat thee. Moira probeert te begrijpen wat haar is overkomen. Pieter
geeft Moira een rondleiding door het atelier. Daar ziet ze nog meer kunstwerken
die haar diep ontroeren. Het gebouw is bijzonder van opzet: er zijn glazen
daken en ruimtes met veel ramen. Het licht stroomt overal binnen. Op elke plek
zijn er kunstwerken te ontdekken met ieder een eigen verhaal. Pieter wijst
Moira op een serie van beelden in brons. Een poort verbeeldend waar iemand
doorheen gaat. Iemand die aan de andere kant zit met de handen voor de ogen en
iemand die blij door die poort verder loopt. Pieter legt haar uit dat hij dit
kunstwerk had gemaakt toen hij zelf meemaakte wat Moira zojuist meegemaakt had.
“Dit was mijn stap door de poort. Ik kon het destijds niet eens aan en ging op
de grond zitten huilen. Je deed het erg goed daarnet. Je durfde gewoon naar
binnen. Ik moest je een klein zetje geven, maar toen ging je heel moedig naar
binnen. Heel goed!.” Moira wist niet wat ze van dit compliment moest denken. Ze
vertrouwde hem. Hij was immers haar vriend uit vroeger tijden. Ze kende hem.
Maar hij leek haar niet te herkennen. Het was een waanzinnig gesprek eigenlijk.
Verder wandelend laat Pieter haar meer kunstwerken zien en maquettes van
gebouwen. Hij vertelt over zijn gezin en stelt haar voor aan zijn vrouw en
kinderen. Even later komen ze in een glazen binnentuin middenin het huis. Het
ruikt er naar vochtige bloemen en mist. In het midden staan 6 enorme bronzen
bloemen. Het zijn tulpen van wel 2 ½ meter hoog. De energie die uitgaat van
deze kunstwerken en van deze omgeving is waanzinnig mooi. Moira geniet. Als ze
al iets van dit gesprek verwacht had, dan had ze dit nooit kunnen voorspellen.
In de volgende ruimte staat een kist. Hij is gesloten. Het doet denken aan een
kist waarin doden opgebaard worden. Is het een doodskist? Maar het gevoel bij
de kist is bijzonder mooi eigenlijk en het voelt krachtiger dan alle andere
objecten die Moira gezien heeft in het atelier. Pieter vraagt Moira of ze dat
wat ze voelt herkent. “In deze kist zit onvoorwaardelijke liefde opgeborgen.
Hij is gemaakt van het duurste hout dat je op aarde kan vinden. Hierin zit
energie die nodig is om de aarde te veranderen. Om de aarde mooier te maken. Ik
heb hem met hulp van God mogen maken.” Moira valt van de ene verbazing in de
andere. Ze lopen terug naar de eerste kamer. Drinken nog wat thee en het lijkt
alsof het gesprek afloopt. Maar dan stopt Pieter nog een klein kistje in haar
handen. Voor ze het beseft, is ze weer in een staat van trance. Ze zweeft
tussen droom en werkelijkheid. Ze staat middenin een bos en kijkt uit over een
uitgestrekt gebied. Pieter staat naast haar in dit visioen. Hij doet iets met
zijn handen, maar ze begrijpt niet wat hij doet. Ze ziet een rij stenen beelden
van een rode kleur steen of klei. Daarna voelt ze de energie van het
natuurlijke materiaal waarvan de beelden gemaakt zijn. En dan is ze plotseling
weer terug. Ze kijkt Pieter vragend aan: “Wat gebeurde er nu?” “Wat zag je
dan?” vraagt Pieter. En Moira vertelt wat ze heeft gezien. Ze zegt opeens: “Ik
moet je vragen naar China.” En weer voelt ze de stroom energie om hen heen: een
serene rust, alsof tijd en ruimte niet bestaan. Alleen zij tweeën op deze plek
en de stralende energie van dat moment. Moira loopt naar een kast en pakt spontaan
een boek. “Dit boek. Wat is dat?” Pieter opent het, “Dit is een boek met foto’s
van toen ik in China was.” Moira staat perplex. Maar Pieter lijkt dit heel
normaal te vinden. “Wat wil je me laten zien?” vraagt hij. Moira begint te
bladeren. “Stop,“ zegt hij. “Ik sla het altijd heel intuïtief open op de
bladzijde die ik wil laten zien. Vertrouw eens op jezelf. Probeer de vraag eens
te stellen aan jouw diepe innerlijke stem of je het boek op de juiste pagina
mag openen?” Moira probeert het en slaat een bladzijde open met een foto van
een bos. Het is hetzelfde bos als ze even daarvoor in haar visioen had gezien.
Ze vraagt Pieter wat hij met dit bos gedaan heeft en hij vertelt dat hij daar
dezelfde energiebel overheen heeft gelegd als die Moira in zijn huis kon
ervaren. Het gesprek ging dus over China. Moira had nu al twee dingen uit haar
lijstje van 5 voorbij horen komen. Ze pakt het boekje en zegt:
“Voordat
ik hier kwam had ik een lijstje gemaakt. China en het opstapje hebben we gehad,
maar wat is er met een beige hond? Ook zag ik een staldeur en het cijfer 5.”
Pieter
kijkt bedenkelijk en zegt: “Ik heb een beige hond gehad, maar die is overleden.
De ruimte waar we nu zitten was vroeger een paardenstal en het cijfer 5, tja
dat is een belangrijk cijfer in mijn werk. Die maat gebruik ik bijna dagelijks
in de geometrie die ik in mijn kunst toepas.”
Moira
was blij en voldaan, maar vooral heel erg moe. Dit had haar geraakt. Voor deze
ontmoeting had ze zelf gekozen. Ze was zich er sterk van bewust dat dit gesprek
opnieuw een levensbepalende beslissing was geweest. Een ontmoeting op pure
intuïtie en haar leven zou nooit meer hetzelfde zijn. De stem uit haar diepe
binnenste sprak de wijze woorden: “Je hebt altijd de keuze. God creëert een
mogelijkheid, een weg, maar jij kiest zelf of je deze weg loopt, of liever een
andere.” De ervaringen hadden haar diep geraakt. Als oude vrienden namen ze
afscheid. En Moira wilde maar één ding: slapen.
Word
vervolgd…..
© Lilian Gijsbers
2014-2016 - http://www.lilianders.nl/home.html
Niets
uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel
van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder
schrijftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0
In
samenwerking met: http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten