Moira - Een Hemels Sprookje
(Deel 2)
Auteur - Lilian Gijsbers
De Aarde als
leerschool
Jezus
legde uit dat de Christelijke kerk een religie onderwijst, die door de handen
van zijn lieve vrienden in de bijbel is beschreven. “Maar de universele
waarheid kun je nooit als leerstof tot je nemen. Deze komt alleen tot je door
het te ervaren. Zoals ik het heb laten zien en voelen aan de mensen. Ik heb
nooit zelf mijn verhaal opgeschreven, anderen hebben dat uit hun eigen
herinneringen na mijn dood gedaan.” Jezus keek haar indringend aan, om te zien
of de boodschap duidelijk aankwam. “Maar waarom zijn we eigenlijk op aarde?”
Moira wilde deze existentiële vraag altijd al stellen. In feite was het de
reden waarom ze zo nieuwsgierig was in het leven. Ze wilde weten. Ze nam nooit
zomaar wat aan. Ze wilde altijd weten waarom, hoe en wat. In het gesprek met
Jezus bracht hij haar de antwoorden die ze altijd al had gezocht. “Zoek en je
zult vinden,” het was een gezegde dat Moira altijd als een mantra in haar hoofd
uitsprak. Jezus vervolgde zijn verhaal: “God heeft de aarde gecreëerd om te
leren. Omdat het oneindige licht de wens had zichzelf telkens opnieuw uit te
vinden. Om zich steeds verder uit te breiden en meer te worden dan het eerder
was, moest er een fysieke realiteit geschapen worden om deze groei mogelijk te
maken. Alle wezens werden vanuit dat oneindige licht geschapen en uit die ene
bron losgemaakt om in een fysieke realiteit verder te ontwikkelen. Op aarde
kunnen jullie mensen lessen leren om daadwerkelijk te worden wie jullie in de
meest pure vorm zijn. Op aarde worden jullie jezelf vanuit een hoger
perfectief. Ik noem dat het hogere Zelf. Dat is ook de essentie van wie je in
de spirituele wereld bent. Alleen de fysieke realiteit beschikt niet over
dezelfde mogelijkheden van onbeperkt bewustzijn als het spirituele rijk. De
meeste mensen hebben vele levens nodig om te beseffen wie ze werkelijk zijn.
Iedereen mag zijn wie hij of zij wil zijn. Je bent zelf degene die het leven
creëert waar je gelukkig van wordt. Maar helaas hebben veel mensen het idee,
dat hen het leven overkomt en dat ze dat niet in de hand hebben. En natuurlijk
zijn er situaties waarvan men het gevoel heeft, het zo niet gewild te hebben.
Maar dan nóg is het een eigen keuze hoe daar mee om te gaan. Men denkt veelal
meer in beperkingen, maar vergeet dat óók die beperkingen kansen bieden!”
Het Magische Web
Jezus
liet Moira zien dat de aarde een dubbele laag bevat. Een magisch web, waardoor
mensen de dingen zien zoals ze die moeten zien om maximaal te kunnen leren.
“Moira, naarmate jij verder komt in jouw bewustwordingsproces, wordt de lijn
tussen het magische web en het gewone aardse leven steeds vager en kan je
voortaan beide werelden zien. Dat is wat jij nu al doet. Dat is de reden waarom
jij dingen waarneemt, die andere mensen niet zien.” Jezus liet Moira zich
herinneren dat ze als kind twee boeken had, die Magic Eye en Magic 3D heetten.
“Deze boeken symboliseren hoe de aarde werkt. In die boeken zie je allemaal
chaotische plaatjes met heel veel kleuren, patronen en figuren, maar er staat
geen werkelijk plaatje afgebeeld. Als je heel lang naar een plaatje staart, dan
zie je opeens vanuit een veranderende blik een figuur verschijnen in 3D. Het
gekke is, dat als je per ongeluk een keer met je ogen knippert, de plaatjes
weer net zo snel verdwenen zijn. Het onderliggende 3D figuur is nog altijd
aanwezig, maar je ziet het alleen even niet meer. Je zou aan jezelf kunnen gaan
twijfelen of je wel echt gezien hebt wat je dacht gezien te hebben, want opeens
zie je weer de chaos aan kleuren en is de 3D figuur weg. Lieve Moira, vertrouw
erop dat wat je tijdens deze reis hebt ervaren en hebt gezien echt is gebeurd.
Besef dat wat je nu doet toegestaan is als wezenlijk onderdeel van je lessen op
aarde. Steeds meer mensen zullen de ervaring krijgen dat ze uit hun fysieke
vorm loskomen om les te krijgen van hun meester. De meester die het beste bij
jouw lessen past, zal je tijdens deze ontmoetingen opleiden. Er zijn vele
meesters die zich beschikbaar hebben gesteld om mensen les te geven. Boeddha,
grote Soefimeesters, engelen, moeder Maria, maar ook minder bekende meesters
uit alle windstreken. Vergeet niet Moira, dat elk mens, elke cultuur, en elk
geloof uit dezelfde oorsprong is geboren. Iedereen kan een meester worden. Alle
meesters die zich op aarde hebben opgewerkt tot een hoger bewustzijnsniveau
kunnen ervoor kiezen om de aarde daarna te dienen vanuit het spirituele rijk.
Op aarde was ik Jezus en aan veel mensen verschijn ik daarom nog altijd als
Jezus. Maar ik was ook een ander persoon in eerdere levens. Ik bewoonde zowel
het lichaam van een vrouw als een man. Voor ons bestaat er geen verschil tussen
man en vrouw. Het is slechts een manier om de voortplanting mogelijk te maken.
Daarom heeft de aarde de man en de vrouw nodig.” Moira voelde zich thuis bij
Jezus, alsof ze hem altijd gekend had en goede vrienden waren. Ze voelde een
enorme dankbaarheid dat hij, juist met haar, een gesprek was aangegaan. Ze had
met al zijn informatie gulzig haar nieuwsgierige aard gevoed. Ze voelde dat
haar begeleider op deze reis verder wilde gaan. Hij vroeg haar om haar andere
wensen met hem te delen. Wat wilde ze nog meer weten? Ze namen afscheid van
Jezus en de reis ging verder.
Wat Einstein haar
leerde
Voordat
Moira het wist reisden ze verder door het universum en stond Einstein voor haar
neus. Wederom had ze even een moment nodig om te beseffen dat ze in
tijdloosheid verbleef. “Hier in deze wereld bestaat tijd niet.” Ze vroeg zich
af hoe lang ze nu al op deze reis was en probeerde dat af te meten aan de
hoeveelheid informatie ze had gekregen. Maar veel tijd om hierover na te denken
had ze niet, want vanuit het niets was ze ineens in gesprek met hem. Einstein
vertelde haar over het principe tijd. “Tijd is een illusie, iets wat op aarde
alleen maar bestaat om te dienen als methode om te kunnen leren. Tijd is op
aarde een lineair begrip, maar in de universele wereld is tijd en ruimte één.
Net als alles in de universele wereld één is.” Door de lessen van Einstein
besefte en voelde Moira hoe het patroon van denken over tijd en ruimte de aarde
zijn vorm had gegeven. Vorm kan namelijk alleen bestaan in een wereld die
bestaat in tijd en ruimte.
Om
het Moira nog duidelijker te maken nam Einstein haar mee in zijn leven. Voor
haar gevoel wás ze Einstein! Hij liet haar niet alleen ervaren hoe hij geleefd
had en wat hij ontdekt had, maar ook hoe dat zijn weerslag had op onze kennis
op aarde. Door de ervaring dat zij en Einstein één waren, werd de kennis van
deze genie in Moira geopend. Hierdoor kon ze beschikken over de kennis en
ervaring om de kwantumfysica te doorgronden. En opeens was ze in staat om te
beseffen dat alles energie is. En door die energie een bepaalde frequentie mee
te geven, krijgt het zijn vorm.
Maar
de vorm is relatief en kan zich aanpassen aan de waarnemer. Het enthousiasme
van Moira was gewekt, het bruiste in
haar. De informatie omvatte zo enorm veel. Het was zo intens boeiend en het
voldeed helemaal aan haar wensen om haar nieuwsgierige aard te stillen. Ze
voelde zich rijk en voldaan. Maar de reis was nog niet ten einde. Ze ontmoette
nog enkele personen, die haar lessen gaven over onderwerpen als psychologie en
sociologie en over het ontstaan van de aarde en de werking van het universum.
Jezus glimlachte, omdat hij zag dat het goed was wat er met Moira gebeurde.
“Via het persoonlijk onbewuste hebben alle mensen toegang tot de informatie die
is opgeslagen in het collectieve bewustzijn,” legde hij uit. “Het geeft tevens
toegang tot het collectief onbewuste. Dat wat jou tijdens deze reis overkomt,
zorgt ervoor dat de deur naar het collectieve bewustzijn gemakkelijker
toegankelijk wordt. Hierdoor kun je straks ook met je fysieke lichaam gebruik
maken van informatie, die je nooit uit boeken hebt geleerd. Weet je nog Moira,
dat je altijd gesprekken had met Jens over jouw gave om informatie op te diepen
uit een wolk in de lucht? Weet je nog dat je dit soort verhalen vertelde en
Jens jou erop wees dat deze materie bekend staat als een ontdekking van Jung over
het collectieve bewustzijn? Al op zeer jonge leeftijd heb je jezelf opengesteld
voor het ontvangen en interpreteren van informatie uit dat collectieve
gedachtegoed. Alleen bracht dat alles jou toen in de war, terwijl je het nu
begrijpt. Het is ook de bron waar kunstenaars uit putten en onderzoekers hun
geniale ontdekkingen vandaan halen.” Moira verwachtte dat het haar zou moeten
duizelen van de informatie, maar dat was niet het geval. Ze voelde zich
heerlijk en opgefrist. De kennis werd opgenomen in haar cellen, in haar DNA en
niet in haar hersenen zoals dat op aarde normaal gesproken gebeurt.
Het Heldere Weten
in de wereld van vandaag
Deze
nachtelijke reis had antwoorden gegeven op vragen die in Moira’s leven altijd
een grote rol gespeeld hadden. Ze was blij en dankbaar. Opeens voelde ze haar
energie terug in haar lichaam gaan met dezelfde vreemde zuigende werking als
die ze ervaren had toen ze uit haar lichaam schoot. Het leek een soort
draaikolk, waarin haar hele bewustzijn meegezogen werd. Ze was weer op aarde.
Opeens kon ze alles weer bewegen en de kat lag nog steeds op haar benen. Sander
sliep nog als een roos. Van de prins geen kwaad wetend, wat er met Moira die
nacht was gebeurd. Ze glimlachte. Vanaf nu was ze een wetende vrouw. De energie
die achterbleef was zo sterk, zo warm en liefdevol, dat ze het liefst voor
altijd op deze manier wilde voortleven. Even probeerde ze te bevatten wat ze
allemaal geleerd had. Hoeveel tijd zou het in aardse zin gekost hebben om alles
wat ze gezien en wat ze ervaren had uit boeken te leren? Als het überhaupt uit
boeken was te leren!
De
volgende ochtend werd ze uitgeslapen wakker en voelde nog altijd de kracht van
haar reis door zich heen stromen. Er was een innerlijke rust gekomen. Een
helder weten. Een gevoel dat ze nooit eerder had gekend. Ze zweefde. De aarde
voelde nog zoals hij afgelopen nacht had gevoeld. Tijd, ruimte en objecten
straalden haar op een heel andere manier toe. Bomen waren omringd met een witte
gloed. Gesprekken speelden zich af in een soort vacuüm waar tijd en ruimte geen
rol in hadden. Ze voelde dat het tijd was om hetgeen ze geleerd had om te
zetten naar haar aardse vorm. Maar Moira merkte ook, dat de drukte van de
dagelijkse werkelijkheid haar opslokte. Twee dagen lang kon Moira de hoge
energie vasthouden, waarin ze de opgedane kennis kon verankeren in zichzelf. De
lichtgevende figuur die haar gewekt had, was continu aan haar zijde om alle
vragen beantwoorden die ze nog had. Maar de plichten riepen, afspraken met
klanten, telefoontjes, de lieve Sophie die een schone luier moest en naar de
kinderopvang gebracht moest worden. Maar tussen alles door voelde Moira een
verandering in zichzelf die langzaam zijn weg zocht. Ze was zich meer bewust
van haar woorden, haar gedachten en van haar emotionele gevoelens. Ze voelde
zich op een hele bijzondere manier sterk verbonden met de natuur en de vogels.
De gesprekken met haar lichtgevende reisleider, gingen de hele dag door.
Moira’s leven was compleet veranderd.
Op zoek naar de Waarheid
Diep
van binnen wist Moira dat er een grotere waarheid bestaat, die de aarde als het
ware bestuurt. Het is een enorme energieke kracht die invloed uitoefent op hoe
we hier leven. Wat onze ervaringen zijn en welke mensen we ontmoeten. Door haar
reis in het universum, vroeg Moira zich af hoe die waarheid zijn uiteindelijke
vorm krijgt. Want de lessen van Einstein hadden haar geleerd, dat er niet één
waarheid is. Nee, alles is waarheid. Alleen ervaart iedereen de waarheid op een
andere manier: als zijn of haar unieke waarheid. Dit begrip maakte haar leven
weer spannend en anders, want Moira ging op zoek naar haar eigen waarheid. “Als
alles waarheid is,” dacht ze, “dan mag ik dus ook zelf kiezen wat mijn waarheid
is.” Stiekem wist ze dat als klein meisje al, maar kon ze het nog niet ik de
praktijk brengen. Maar nu ze zich door haar nachtelijke reis bewust was
geworden dat je werkelijk je eigen leven in kunt kleuren, besloot ze daar
daadkrachtig mee aan de slag te gaan. Ze begreep dat ze niet van de één op
andere dag alles in haar leven met andere ogen kon gaan zien. Daarvoor zou ze
op een nieuwe ontdekkingsreis moeten. Dat was haar niet vreemd. Als klein
meisje wilde ze al alles ontdekken. Ze moest en zou weten hoe de wereld in
elkaar zat. Ze groeide op in een heel klein dorpje als een vrijgevochten
meisje, met duidelijk een sterke eigen wil. Haar moeder werd af en toe gek van
alle vragen die ze stelde. Hoe werkt dit? Waarom is dat zo en wie heeft dat
gedaan? De hele dag door stelde Moira vragen. En als ze geen vragen stelde, dan
vluchtte ze naar buiten en ging op zoek naar vrijheid en avontuur. Vaak genoeg
was haar moeder haar uren kwijt en bleek ze bij een kindje aan het spelen te
zijn of zat ze in het bos. Gelukkig kon Moira goed voor zichzelf zorgen.
Instinctief voelde ze aan wanneer iets gevaarlijk was, zodat haar avonturen
altijd goed afliepen. Maar soms ging het wel bijna mis.
Zoals
die ene keer toen ze op vierjarige leeftijd met een stuk speelgoed aan het
spelen was en er een klein onderdeel in haar keel schoot. Moira stikte bijna.
Haar oom zag wat er gebeurde. Hij hield haar ondersteboven vast en sloeg zo
hard hij kon op haar rug. Zo klein als Moira was schoot ze toen uit haar
lichaam en zweefde naar het plafond. Ze kon van bovenaf zien, als een
toeschouwer, wat er gebeurde en wat haar oom deed. Moira zou het niet overleven
als deze situatie niet snel doorbroken werd. Het deerde haar niet, alsof leven
en dood op dit moment één waren, voelde ze geen angst of overlevingsdrang. Het
slaan op haar rug hielp niet. Haar oom zag dat het de enige oplossing was, om
haar keel open te snijden met een mes. Zo zou ze weer lucht krijgen. Moira had
een keuze. Zij bepaalde wat haar overkwam! Het was aan haar om te kiezen uit
angst om te blijven leven of het verlangen om het leven te omarmen. Op het
moment dat hij het mes tegen haar keel aan zette, schoot het stuk speelgoed uit
haar keel. Vliegensvlug schoot de kleine Moira weer terug in haar aardse
lichaam. De keuze was gemaakt. Ze begon te hoesten. Met de schrik vrijgekomen,
moest ze nog lange tijd getroost worden. Die nacht sliep ze in de armen van
haar moeder, bibberend en snikkend. Ze was aan de dood ontsnapt. Een grote
gebeurtenis die ze was vergeten. Tot nu.
Meer
dan 25 jaar had deze herinnering diep in haar verborgen gezeten, maar nu, na
haar reis in het universum, kwam de gebeurtenis haar helder voor de geest. Ze
begreep dat de weg naar haar persoonlijke onderbewuste gemakkelijker
toegankelijk geworden was en lang weggestopte emotionele gebeurtenissen kwamen
nu naar boven. Als kleine Moira had ze dus ook haar lichaam verlaten, begreep
ze nu. Dat besef sloeg in als een bom. Waarom had ze dit al die jaren
weggestopt? Hoe kwam het dat deze herinnering uit haar jeugd opeens terug kwam?
Uit het niets verscheen haar lichtgevende gids die haar vertelde dat ze die
ervaring kon vergelijken met sterven. “Op dat moment neemt je wezenlijke zelf,
je ziel, afscheid van je lichaam om verder te gaan. Maar Moira, het was nog
niet jouw tijd om verder te gaan, want je had nog een heel leven voor je met
een belangrijke taak. De sensatie die hoort bij het uit je lichaam gaan, had je
echter nodig om op latere leeftijd een universele reis te kunnen maken. Je hebt
zelf gekozen om te blijven leven. Er is namelijk altijd een keuze. Jij koos
voor het leven. Ik wil graag even met jou terug gaan naar voordat je geboren
werd. Toen zijn er met jou afspraken gemaakt over wat je in dit leven wilde
leren en dit leven biedt jou de lessen die je nodig hebt om jouw leerdoel te
bereiken.” Moira vroeg: “Dus als ik het goed begrijp is het hele leven van elk
mens al min of meer uitgestippeld voor het geboren wordt en kun je zelf
gedurende dat leven kiezen wat je wel of niet wilt ervaren? Je kunt dus het
vooraf uitgestippelde plan volgen, maar je kunt er ook voor kiezen om het
alsnog anders te doen? Die vrije wil is altijd aanwezig?” Haar gids knikte
beamend, maar het wilde haar niet lukken om dit als waarheid aan te nemen. Ze
deed het af als fantasie en wilde er niet meer aan denken. Ze had er al moeite
genoeg mee, dat ze telkens een lichtgevende figuur zag, die hele gesprekken met
haar voerde. Ook dit kon ze niet als waarheid aannemen, hoewel het
overduidelijk wel haar waarheid was. Haar nachtelijke reis, haar rijkdom aan
kennis, het boven haar eigen lichaam kunnen zweven en alle gevoelens die
daarbij kwamen, moest ze helemaal alleen een plekje geven. Ze kon en durfde het
niet met haar omgeving te delen. Ze zouden denken dat ze gek geworden was! Ooit
had ze een dergelijke ervaring voorzichtig met iemand willen delen en die was
toen heel kwaad geworden. Dat zou haar niet meer gebeuren!
Haar gedachten
dwaalden terug naar toen ze 23 jaar was. Ze was met haar vriendje Jens in
Spanje op vakantie. Even een weekje weg. Lekker genieten van de zon, de zee en
elkaar. Ze hadden voor die dag een brommertje gehuurd om de bergen en de
omgeving te gaan verkennen en te genieten van de natuur. Jens reed en Moira
stapte onbezorgd achterop. Na 2 uur rijden kwamen ze in een uitgestorven
bergdorpje met een mooi oud straatje, waar ze een klein restaurantje ontdekten.
Ze gingen naar binnen en bestelden wat te eten en te drinken. Het was echt een
lokaal tentje, waar ze alleen Spaans spraken en waarschijnlijk kwamen er
nauwelijks toeristen op deze afgelegen plek. Ze vonden het er heerlijk. Maar
tijdens het eten voelde Moira zich niet goed. Grote onrust maakte zich van haar
meester. Een angst die ze onmogelijk kon beschrijven, laat staan uitleggen.
Jens keek haar aan en voelde dat er iets was “Gaat het?” vroeg hij bezorgd.
Moira barstte in tranen uit. Het verdriet overviel haar, maar opende een soort
poort naar een helder weten. “Ik moet bellen,” zei ze. “Er is iets gebeurd. Ik
moet bellen.” Jens wist niet wat hij moest zeggen, hij geneerde zich, keek rond
of iemand haar zag huilen en besloot toen maar snel af te rekenen. Buiten
reageerde hij een beetje fel “Hoe wil je hier nou bellen? In zo’n afgelegen
plek is er nergens een telefoon hoor.” Mobiele telefoons bestonden nog niet,
dus moesten ze op zoek naar een openbare telefoon. Opeens kreeg Moira een
visioen waarin ze zag dat er even verderop een telefoon stond. Ze wees Jens de
plek aan en vroeg hem daarheen te rijden. “Je weet toch wel, dat daar écht geen
telefoon is, hè?” zei hij ietwat geïrriteerd. Maar haar verwilderde blik maakte
dat hij geen vragen stelde en hij deed wat ze hem opdroeg. Op de aangegeven
plek stapte Moira af en liep zo naar de telefooncel, zonder er ook maar een
woord over vuil te maken. Ze nam de hoorn en belde de eerste persoon die in
haar opkwam.
“Hallo mam, met
mij.”
“Dag meis, wat
goed dat je belt,” zei haar moeder “heb je mijn briefje gekregen?”
Moira was kortaf,
“Briefje. Nee, hoezo? Vertel me nou maar wat er is!”
Moira’s
moeder vertelde dat ze vanmorgen het bericht gekregen dat de oma van Jens was
overleden en over 3 dagen begraven zou worden. “Je moet naar huis komen,” zei
ze.
Moira
moest eerst uit de roes van het andere bewustzijn stappen voordat ze Jens kon
vertellen dat zijn oma was overleden. Met horten en stoten kwam het verhaal
eruit. Ze besloten direct met de brommer terug naar het hotel te rijden.
Onderweg drong het pas tot hen beiden door, dat er iets heel bijzonders was
gebeurd. Er ging een enorm krachtige energie door Moira heen, die een bijna
zuiverende werking leek te hebben. De tranen liepen over haar wangen en ze
voelde duidelijk de aanwezigheid van de oma van Jens. In het hotel aangekomen,
bleek dat het briefje van haar moeder nooit door de receptie was afgegeven. Als
Moira niet op haar intuïtie had gereageerd, dan waren ze er dus nooit op tijd
achter gekomen. En niet op tijd voor de begrafenis terug in eigen land kunnen
zijn. Die avond kon Moira de slaap moeilijk vatten en opeens verscheen de oma
van Jens. Ze zag eruit als de oma die ze kende, maar dan doorschijnend. Oma
vertelde Moira dat alles goed was, dat ze blij was dat ze zo snel gereageerd
had. Ze vroeg haar Jens te zeggen dat het goed was zo. De volgende morgen sprak
Moira hem aan: "Jens, je oma heeft me vannacht een bezoek gebracht. Ze
vertelde mij dat ik jou moest zeggen dat het zo goed is allemaal."
Natuurlijk had ze het beste voor met Jens, maar hij werd overmand door verdriet
en luisterde nauwelijks naar haar. Het was een moeilijke situatie. Moira
begreep dat andere mensen niet konden begrijpen dat ze overleden mensen kon
zien en met hen kon praten. Ze zou het voortaan voor zichzelf houden, besloot
ze. De volgende dag al vroeg in de ochtend vertrok het vliegtuig terug. Jens en
Moira bespraken nog wel de bijzondere omstandigheden hoe ze over het overlijden
gehoord hadden, maar over de geestverschijning die ze had gezien, hield ze
wijselijk haar mond. Tijdens de begrafenis zag Moira de geestverschijning van
oma nog een paar keer staan. Ze knipoogde en Moira kon de enorme liefde voelen
die deze geestverschijning uitstraalde.
Floep.
Weg was Spanje en Moira was weer terug in de normale dagelijkse werkelijkheid.
Ze had zitten dromen. Waarom moest ze juist nu aan dit voorval denken? Het had
haar destijds zo geschokt, dat ze eigenlijk helemaal niet meer aan die vakantie
en die heftige gebeurtenis wilde denken. Opeens hoorde ze de innerlijke stem
zeggen: “Moira, het is juist belangrijk dat je je gaat herinneren welke
wonderen je in je leven allemaal hebt meegemaakt. Ze maken onderdeel uit van
jouw waarheid, maar je bent er lange tijd voor weggelopen. Het is nu tijd om je
verleden weer te herinneren. Om te zien welke situaties en welke levenslessen
je op je pad tegen bent gekomen, maar die je weggestopt hebt. De reis die je
gemaakt hebt door het universum geeft je nu de ruimte voor die herinneringen,
omdat die essentieel zijn in jouw zoektocht naar wie je werkelijk bent. Weet je
nog, dat je altijd jouw oma als verschijning zag toen je als kindje in je bedje
lag? Weet je nog hoe ze jou altijd heeft geholpen en bijgestaan om de
spirituele wereld te begrijpen? Ga terug naar deze herinneringen, want ze zijn
belangrijk!” Het werd Moira allemaal teveel. Ze had hierom echt niet gevraagd.
Zou ze met een psychiater moeten gaan praten? Hoe kon ze dit nou aan iemand
vertellen? Dan zou ze zeker voor gek worden verklaard. Nee het zou het beste zijn
om het allemaal voor zichzelf te houden, want dan hoefde ze ook geen moeilijke
vragen te beantwoorden. Misschien later, wist ze. Als de tijd anders was. Ja,
later. Als de tijd er rijp voor was, dan kon ze er mensen mee helpen. Maar nu
nog niet.
Om
al haar ervaringen, gevoelens en emoties toch te delen, vertrouwde ze haar
verhalen aan haar dagboek toe. Het dagboek mocht niemand lezen. Het was alleen
van en voor haar. Als ze schreef voelde het of ze haar verhaal vertelde aan
iemand bij wie ze mocht zijn wie ze werkelijk was. Haar dagboek zou nooit
oordelen. Nee, hier waren haar gevoelens veilig.
Vaak
las ze terug in haar dagboek. Over haar lieve vriend Jens die blijkbaar niet de
man van haar leven was. Over haar eerdere twee prille liefdes, toen ze een tiener
was, maar ook die waren niet de ware gebleken. Ze herlas de heftige tijd met
een vriend die ze ooit wel als haar toekomstige man had gezien. Hij had haar
hart gebroken en ze kon dat nog altijd moeilijk een plek geven. Soms had Moira
zoveel moeite haar weg in het leven te vinden. Altijd wilde ze iets bereiken in
het leven. Niet voor niks had ze zo lang gestudeerd. Eerst een HBO opleiding en
daarna een studie aan de universiteit: 18 jaar in de schoolbanken. Haar hele
leven had in het teken gestaan van ambities. Alles eruit halen wat erin zit.
Haar ouders hadden Moira gemotiveerd om te studeren, iets waar ze zelf de kans
niet voor hadden gehad. Moira’s ouders werkten hard, allebei wel 70 tot 80 uur
per week. Het harde werken werd Moira met de paplepel ingegoten. Ze wilde haar
ouders zeker niet teleurstellen en ze deed enorm haar best op school. Gelukkig
was ze ook intelligent waardoor ze goed kon leren. Moira verhuisde op jonge
leeftijd naar de grote stad om daar te gaan studeren. Maar het leven voelde
zwaar. Moira voelde zich anders. Ze paste niet in het leven, zoals andere
mensen dat beleefden. Het leek Moira dat iedereen om haar heen in een droom
leefde. Niet echt. Ze waren, voor haar gevoel in een slaaptoestand. Dat deed
haar pijn en ze wilde dat het anders was.
Op
een dag kwam het dieptepunt. Voor haar gevoel zat alles tegen; de liefde, de
studie en gewoon wie ze zelf was. Ze zou haar ouders bezoeken, dan kwam het
vast weer goed. Ze nam de trein. Op het perron zag ze treinen in volle
vaart door het station razen. Opeens bekroop haar de gedachte hoe fijn het zou
zijn om voor zo’n trein te stappen. Door haar leven hier te eindigen zou ze
simpelweg van de pijn, strijd en verdriet verlost zijn. Er was immers niks meer
om voor te leven. Haar leven was niets waard. Ja, natuurlijk zouden haar
familie en vrienden haar missen en het vreselijk vinden om haar te verliezen.
Hevig geschrokken merkte Moira waar ze mee bezig was en sprak haar gedachte
stevig tegen. “Nee! Ik wil niet denken aan een einde. Ik moet en zal....ik ga
dit overleven. Ik kan toch een oplossing vinden? Hoe ver ben ik afgegleden? Ik
ben niet meer gelukkig. Waarom geloof ik dat ik de wereld om mij heen moet
blijven plezieren? Zelfs wanneer ik er zo ongelukkig van word?” Het zou een
zware dobber worden, maar ze moest en zou een oplossing vinden. Thuisgekomen
verwelkomden haar ouders haar hartelijk. Ze voelde zich eindelijk echt thuis.
Op dat moment besefte ze opeens, dat ze wel iets had om voor te leven. Haar
ouders hielden van haar. Ze moest voor hen en voor zichzelf zoeken naar een
oplossing. Moira praatte met haar moeder, maar vertelde niet wat zich op het
station had afgespeeld. Wel zei ze dat ze het zo moeilijk had. Haar moeder
vertelde haar, dat ze haar leven weer zelf in de hand moest nemen. Moira
begreep de boodschap die haar diep raakte. Ineens werd het haar duidelijk. Ze
moest kiezen voor het leven en het dan ook werkelijk in volle glorie omarmen.
Ze besloot zich niet meer te laten verleiden om te leven zoals mensen het van
haar verwachtten. Ze zou het op haar manier doen. Mooi. Krachtig. En anders. Ze
was door de hele ervaring met studie, teleurstellende liefdes, werken en het
moment dat het te veel werd en aan een einde dacht, veranderd. Ze was sterker
en rijper geworden. Ze wist dat het leven haar had laten zien waar het heen zou
leiden als ze koos voor onmacht, voor de slachtofferrol. Daar moest ze
zich uit losrukken.
Moira
nam een besluit. Zij die altijd zo positief in het leven stond. Zij die zo
vrijgevochten en ruimdenkend was. Hoe kon het zijn dat zij zich zo had laten
beperken in haar eigen levensvrijheid? Deze levensstijl leidde haar op de
verkeerde weg: dit was niet haar ware ik. Ze moest breken met dat wat haar
zover wegvoerde van wie ze werkelijk was. Op de weg, zoekend naar de waarheid,
was Moira geconfronteerd met wie ze juist absoluut níet wilde zijn. Ze moest
sterker voor zichzelf gaan staan. Duidelijker voor zichzelf kiezen. Ze besloot
een nieuwe weg in te slaan: haar weg van licht en liefde. Dat was waarbij ze
zichzelf goed en gelukkig voelde.
Word
vervolgd…..
Niets
uit deze uitgave mag verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel
van druk, fotokopie, microfilm, internet of op welke wijze dan ook, zonder
schrijftelijke toestemming van de uitgever/auteur. ISBN: 9789-94-022-1301-0
In
samenwerking met: http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten