Tijdloze
Schrijfsels van Lilian Gijsbers
Genieten
van Verlichting
Mijn
leven lang had ik een doel, een beeld voor mijn ogen waar ik naar toe wilde
werken. Ik wilde heel zijn, in contact staan met mijn Hoger Zelf en in
verbinding met alles en iedereen om me heen. Deze dag is gekomen. En in de
dagen erna merkte ik bij mezelf een soort van teleurstelling. Ik voelde me
ontevreden, onthand of misschien zelfs wel een beetje boos.
Een
doel maak je normaal gesproken om het te realiseren, alleen was ik, vreemd
genoeg, in de veronderstelling dat ik zo’n groot doel had gesteld, dat ik het
toch nooit zou bereiken. Ik wilde perfect zijn, ik wilde heel zijn en ik wilde
mijn goddelijke pad bewandelen en de wereld een mooiere plek maken.
Na een
verwoede strijd, vele inzichten, een aantal prachtige ontmoetingen en vele
regressies en gesprekken met mijn gidsen en engelen, ben ik op dat goddelijke
pad aanbeland. En raar genoeg durf ik niet te geloven dat ik dit aan het doen
ben, ik kan niet bevatten wat me overkomt, het overdondert me en het zorgt
ervoor dat ik even stuurloos ben. Ik ben er! Ik heb het geflikt. Dit moet het
gevoel zijn van Columbus toen hij dacht dat hij India bezocht, maar achteraf
besefte hij dat hij helemaal verkeerd zat. Hij had het bereikt… maar het was
helemaal anders dan hij had voorzien.
Hoe
voel je jezelf dan, de eerste tijd? Je moet wennen aan het idee. De Aarde is
rond, je kunt reizen naar de andere kant van de wereld, je bent een avonturier
die op ontdekking gaat en daadwerkelijk ontdekt. En dan….. dan moet je gaan
werken aan een nieuwe uitdaging, een nieuw doel. En leren te genieten van
hetgeen je al bereikt hebt. En precies datgene vind ik zo moeilijk.
Waar
geniet ik nou van doordat ik verlicht ben geraakt? Dat een ander het ziet, nee,
dat kan ik niet zeggen. Dat ik me euforisch voel? Nee, ook dat kan ik niet
zeggen. Dat ik voldoening voel? Dat ik trots ben? Nee, dit alles kan ik niet
zeggen. Het rare van het verhaal is, dat ik me gewoon helemaal mij voel. Dat er
niks veranderd is, dat ik zo puur ben, dat ik een dag, een week, misschien wel
een jaar kan gaan zitten, gewoon onder een boom. Vooruit starend en wetend….
Dit is het resultaat van mijn werk. Ik ben er!
Wil ik
nu echt wat? Nee, dat is het rare van alles. Je verwacht dat je de wereld
stormenderhand wilt gaan overwinnen. Dat je iedereen wilt bereiken en ze dit
wilt laten ervaren. Maar ik wil niks. Gewoon zijn, gewoon zitten, gewoon
genieten van hetgeen er is. Ik moet niks meer, ik mag alles, maar moet niks. Ik
voel geen angst, geen stress, ik voel geen drang tot actie, ik voel…. Ja wat
voel ik dan wel? Ik voel me goed, ik voel me sterk, ik voel me mooi en
wonderlijk. Ik weet gewoon dat ik het weet. Ik voel dat ik een medeschepper ben
geworden met God. Ik voel dat ik kennis heb van existentiële vragen, waar
antwoorden moeilijk op te vinden zijn. Ik ben alleen niet in staat in te
schatten wat het belang ervan is. Waarheen ik moet gaan, wat er van me verwacht
wordt, hoe mijn rol te vervullen in het goddelijke plan.
Ik
wacht af en ben bereid. Dat is zo ongeveer hoe ik me voel. In ruste, volledig
in balans met de Aarde, met de mensen om me heen, volledig in harmonie met
mezelf, maar toch ook even onwennig. Datgene wat men over me zegt klopt niet
meer. Mijn waarheid is duidelijk anders geworden. Ik voel een helderheid over
wie ik ben, maar dat is helemaal anders dan wie ik was.
En dit is het lastigste stukje. Ik maak een
pas op de plaats, voel de rust, voel de volheid van dingen…. En ik laat
gebeuren wat gebeuren moet. Ongeveer dat is hetgeen ik nu voel en wat me bezig
houdt. Voelt dit goed? Ik zie geen verschil meer tussen goed en fout…. Is dit
wat ik verwacht had? Ik weet niet meer wat ik eigenlijk verwachtte te zullen
vinden. Ik liep in een doolhof, maar ik wist niet wat ik aan het einde van al
die gangen zou vinden. Het lopen door het doolhof en het bereiken van mijn
doel, dat is wat ik voor ogen hield. En toen kwam dat doel en eigenlijk
verwachtte ik aan het einde van de doolhof iets heel anders te voelen. Een
overwinning die ik behaald heb, of dat ik me heel blij zou voelen. Ik weet niet
eens wat ik verwacht had te zullen voelen. Maar ik voel nu, en het voelt
gewoon. Het voelt zoals het moet voelen, precies perfect. Het past bij me. Geen
gekke fratsen, geen hoogdravend gedoe. Gewoon lekker Zijn. Het voelt zo vol van
eenvoud, zo bijzonder en toch zo gewoon.
Dit
gevoel, dit genieten van Verlichting, ik moet er nog een beetje aan wennen. Het
is vreemd, maar wel lekker. Het is boeiend, maar ook weer niet. Het is alles,
het is niks. Gewoon dat…. Ja gewoon dat. Het is alles wat je niet verwacht dat
het is. En dat is het dan wel. Ja, gewoon dat gevoel. Snap je wel?
Is dit
waar je naar moet streven? Dan ben je klaar met zoeken, dan ben je er. Dan heb
je het ultieme bereikt. En wat is de eerste vraag die ik mezelf stel? Wat komt
er hierna dan? Hoe ga ik nu verder….. we stellen onszelf een nieuw doel, een
nieuwe wens is geboren. De wereld, het leven, het gaat altijd door met
ontwikkelen. Als je denkt er te zijn, dat wordt iets nieuws geboren.
Ik hoop
dat de Nieuwe Aarde geboren wordt, dan kan ik verder, dan kan ik groeien. Dan
kan ik opnieuw leren Zijn. In zijn onmetelijke wijsheid is dit wat God altijd
geweten heeft. Hij wist dat we zouden willen groeien en nooit meer willen
stoppen. En daarom gaan we verder, groeien we door en mogen we het geleerde
doorgeven, mogen we het delen. En dan begint een nieuwe weg, een taak die God
zo voor ons gewild heeft. Ik ben benieuwd naar mijn taak, naar mijn uitdaging
en mijn grote stap in de tijd.
Door
Lilian Gijsbers - 22 mei 2012
Copyright © 2009 - 2015, Lilian Gijsbers. Alle Rechten Voorbehouden.
In samenwerking met: Cobie
de Haan - http://www.denkmetjehart.blogspot.nl/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten